ผมได้อ่านรวมเรื่องสั้นของ อ.อุดากร สมัยเรียนมัธยม แล้วก็ประทับใจจำมาจนทุกวันนี้ครับ (ซึ่งมันผ่านมานานแล้วล่ะครับ T_T) พอมีโอกาสได้อ่านอีกครั้ง ก็มาสะดุดตรง ย่อหน้าก่อนย่อหน้าสุดท้าย ความว่าอย่างนี้ครับ :
...
"เจษฏางค์ ยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม วิทยาใช้เวลาถึงสามปีและกับชีวิตของเขาอีกชีวิตหนึ่ง ซึ่งแพงมากเหลือเกินสำหรับเพื่อเพียงที่จะสำนึกในความภาคภูมิใจในความรักอันจะหาสิ่งใดเปรียบมิได้เลยของบิดาที่มีต่อเขา - และกว่าที่จะทราบว่ามันมีค่าเหนือสิ่งใด แม้แต่ความอับอายขายหน้าอันควรจะได้รับในการที่มีพ่อเป็นนักโทษตลอดชีวิตนั้น"
...
คือ ผมสงสัยว่า ทำไม เจษฏางค์ ถึงยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม ครับ
เจษฏางค์ เป็นเพื่อนรักของวิทยา เขาควรจะยิ้มในลักษณะอื่น ผมไม่เข้าใจว่า การจากไปของเพื่อนรัก และความลับที่น่าอับอายของเพื่อน ซึ่งเขาได้มีโอกาสรู้ มันทำให้เขาคิดอะไรอยู่ ถึงยิ้มในลักษณะนั้นออกมา
ขออภัยล่วงหน้าครับ หากงงกับคำถาม
จากคุณ :
catz
- [
5 เม.ย. 51 14:23:23
A:203.144.235.195 X:
]
ขอความเห็น เรื่อง ตึกกรอสส์ ของ อ.อุดากร ครับ
