ความคิดเห็นที่ 1 อย่างนี้ต้องโหวต เรื่องดีๆ ต้อนรับปีใหม่เลยนะนี่ จากคุณ : แจนนิเฟอร์ - [ วันปีใหม่ 09:20:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้อย่างเต็มที่ครับ เพราะ ไม่ชอบให้เด็กรู้สึกกดดันมากๆ ว่า ต้องเข้าที่นั่นที่นี่ให้ได้ ผมเคยมีความคิดนานมาแล้วว่า โรงเรียนดัง กลับสอนสู้ รร วัด ธรรมดาไม่ได้เลย คิดดูนะครับ โรงเรียนดังได้เด็กที่เรียนดี พ่อแม่มีเงิน มีความพร้อมทุกอย่าง สอนธรรมดาๆ ก็ ด้วยความเด็กขยัน พ่อแม่ทุ่มกวดวิชา สุดท้ายก็เข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัยคณะดีๆ ได้ แต่ ในขณะที่โรงเรียนธรรมดา เด็ก มาจากครอบครัวที่ไม่ค่อยมีความพร้อม ครูต้อง ทุ่มเต็มที่ต้อง พยายามเต็มที่จึงจะให้ศิษย์ได้ดี โรงเรียนบางโรงเรียน เป็นโรงเรียนประชาบาลเด็กกลับมารยาท ดีกว่าโรงเรียนดังเยอะ บางโรงเรียนวันประกาศผล ทั้ง พ่อแม่ ปู่ย่าตายายต้องมาลุ้น แล้วบอกว่าเป็นชื่อเสียงวงตระกูล พ่อแม่ได้หน้า แต่ เด็กอาจจะไม่ชอบสิ่งนั้นก็ได้ บางคนย้ำว่าลูกต้องเรียนหมอ ทั้งที่ชีวิต ทั้งชีวิตลูกไม่ได้ชอบ เรียนเพราะพ่อแม่บังคับ น่าสงสารมาก ต้องถามเขาชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร จากคุณ : ข้าวต้มปลา - [ วันปีใหม่ 09:33:47 A:222.123.108.30 X: TicketID:128829 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เราเองก็วางแผน  ตั้งแต่ตอนลูกเรียนอนุบาล  ตั้งใจไว้เลยว่าจะใหเข้า รร.ดังมากใกล้บ้าน รับส่งสะดวก  พอลูกเข้าอนุบาลก็เลยให้เรียน รร.เล็กๆใกล้บ้าน ค่าเทอมประมาณ20,000บาท ถ้าไปเรียนที่ดังๆค่าเทอมประมาณ50,000บาท เก็บเงินส่วนต่างไว้เป็นลูกกุญแจ 3ปี ก็ได้ประมาณ1xx,xxxบาท พอถึงเวลาก็ให้ลูกไปสอบ  พร้อมกับกุญแจที่ว่า ผ่านฉลุย  ที่สำคัญครูมาบอกตอนเปิดเทอมว่าคุณแม่ให้ลูกกุญแจดอกใหญ่ไปนะคะ เพราะลูกคุณแม่เก่งค่ะ  ใส่ดอกเล็กกว่านี้ก็ได้แล้ว   แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าจะได้หรือไม่ได้ ก็เลยใส่ไปเท่าที่จะจ่ายได้  วางแผนไว้แล้วลูกก็ไม่เครียดแม่ก็ไม่เครียด  ที่สำคัญ รร.อนุบาลเล็กๆที่เลือก สอนลูกได้ดีมากก่อนสอบมีการติวเข็มให้ลูกโดยเฉพาะ ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนร่วมในการผลิตกุญแจให้ลูกเรา จากคุณ : นานนุนนอน - [ วันปีใหม่ 11:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องสอบเข้าไม่มีความเห็นครับ ขอคอมเมนต์นิดเดียวเรื่องทำโทษเด็กเมื่อสอบไม่ได้ ผมเชื่อว่าเด็กส่วนใหญ่เมื่อสอบไม่ได้ ตัวเด็กเองก็ผิดหวังอยู่แล้ว สิ่งที่ผู้ใหญ่ควรมอบให้ในช่วงเวลานี้คือคำปลอบโยนและกำลังใจ การที่เด็กทำในสิ่งที่ผู้ใหญ่ต้องการไม่ได้แล้วถูกทำโทษ เป็นการแสดงความเห็นแก่ตัวของตนเองครับ ถึงจะมีการขอโทษภายหลัง แต่รับรองได้ว่า ลูกของคุณจะไม่มีวันลืมแน่ว่าถูกคุณพ่อตีจนได้เลือด จากคุณ : Just My Opinion - [ วันปีใหม่ 12:03:23 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยากถามว่า sg กับ sd คือโรงเรียนอะไรเหรอคะ ลอง search แล้วไม่เจอค่ะ จากคุณ : never (never too much) - [ วันปีใหม่ 14:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เยี่ยมครับ  ขอบคุณ จขกท ครับ ได้อะไรดีๆเยอะเลย จากคุณ : คอบอล - [ วันปีใหม่ 14:08:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกับคุณJust My Opinionค่ะ การตีลูกที่เพิ่งจบอนุบาลจนได้เลือดเพราะสอบเข้าป.1ไม่ได้นี่เกินไปนะคะ เด็กยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มีแต่ผู้ใหญ่ทั้งนั้นค่ะ ที่โกรธแค้น แบบนี้เด็กคงฝังใจไปนาน ปล.ตอบความเห็นข้างบน sg คือเซนต์คาเบรียล ส่วนsd คือเซนต์ดอมินิค ค่ะ จากคุณ : หนูนวล - [ วันปีใหม่ 14:17:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ คุณหนูนวล จากคุณ : never too much - [ วันปีใหม่ 14:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จะเล่าเรื่องเราให้ฟังนะ มันใกล้เคียงกับที่เจ้าของกระทู้เล่ามา คือเรื่องของการกำหนดเส้นทางเดินให้ลูก ทำตอนเค้าเด็กๆยังโอเค พอเค้าโตต้องรู้จักปล่อยวาง เราคนนึงตอนเด็กก็โดนเคี่ยวให้เรียนพิเศษเยอะๆ พอโตแล้วเกลียดการเรียน มันไม่ได้เรียนเพราะเราชอบ แต่เรียนเพราะแม่สั่ง เราอยากเรียนสายภาษา แม่ก็ไม่ให้ เราต้องเรียนสายวิทย์ เป็นหมอ เป็นวิศวะอะไรที่มันฮิตๆกัน ทุกวันนี้ก็ยังเสียใจกับการตัดสินใจของเราอยู่ เพราะเราชอบเรียนภาษามาก โอเควะเรียนวิทย์ก็วิทย์ พอเรียนไปซักพัก แม่ถามว่าอยากเป็นอะไรในอนาคต เราบอกอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ทำการค้นคว้า มันได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์ดี แม่เบะปากบอกอย่านะ เป็นแล้วหาเงินยาก แล้วแกก็ยกเหตุผลในมุมมองของแกมา เราก็โอเคๆ แม่ไม่ให้ ...จนจะมาเอนท์ เราก็รู้ตัวว่าเราไม่ชอบเป็นหมอ เพราะกลัวผี ไม่ชอบวิศวะเพราะเป็นคนไม่ชอบฟิสิกซ์หนักๆ เลยไม่รู้จะเอนท์อะไร ก็เลยมาเรียนบัญชี (เพราะแม่เริ่มอยากให้เรารับช่วงการค้า เลยให้ไปปรึกษากับญาติที่เรียนบัญชี แล้วก็โดนเค้ากล่อมมา ก็ในตอนนั้นรู้จักที่ไหนหละคะ คำว่าบัญชีเนี่ย) โอเคเอนท์ติด ปรากฏว่า ไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองอยากทำอย่างแรง นิสัยอย่างเรานี่เป็นนักบัญชีลำบาก ต้องละเอียดถี่ถ้วน ตามกฏเกณฑ์ทุกกระเบียด เรามันชอบแหกกฏ เรียนให้มันพอจบ ก็ต้องมาหาหนทางหนีออกจากมัน เลยมาจบที่เมกานี่ไง เราพยายามเบนเข็มมาหาสิ่งที่เราชอบ ในที่สุดเราก็ได้มาเป็น"นักวิทยาศาสตร์" (social sciencesนะ) อย่างที่เราต้องการตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่น แล้วมันก็เสียเวลาใช่มั๊ยคะ ที่พ่อแม่มาจัดเส้นทางเดินให้ เพราะในที่สุดเราก็กลับมาหาสิ่งที่เราอยากทำ บอกก่อนเรารักแม่มากนะ แม่เราเป็นคนดีมากๆนะ แต่มีเรื่องเนี้ยแหละที่ทุกวันนี้ที่เราก็สามสิบกว่าแล้ว ท่านก็ยังไม่เข้าใจ ท่านก็ยังห่วงอีกว่า มาเรียนเป็นอาจารย์แล้วจะจน มาเรียนป.เอกนี่ เราไม่ค่อยได้การสนับสนุนจากแม่เลย มีแต่ถามคำถามว่าจะหากินอะไรได้บ้าง ในความคิดของท่าน ต้องมีธุรกิจ ต้องเป็นหมอ ต้องเป็นวิศวะ เท่านั้น ท่านคิดอยู่เท่านี้จริงๆ ท่านก็พยายามบอกให้เรารีบจบแล้วมาหาทางทำการค้า อยู่ร่ำไป ท่านยังไม่เข้าใจอีกว่าเราไม่ชอบทางนั้น ทุกวันนี้เราก็เหมือนเป็นลูกคนเดียวที่แกไม่สมหวัง เพราะแกหวังให้ลูกเป็นหมอ พี่สาวเราก็เป็นให้แก อยากให้น้องชายเรียนวิศวะ น้องชายก็เรียนให้แก มีเราเนี่ยแหละ ที่แกคิดไม่ตก จากคุณ : kanu_memphis - [ วันปีใหม่ 15:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านที่จขกทเล่าให้ฟัง แล้วก็ได้แต่คิดกับตัวเองว่า นี่ก็เป็นอีกหนึ่งครอบครัวที่หลงวนอยู่กับกระแส และทำให้เกิดวงจรอุบาทว์ในแวดวงธุรกิจการศึกษาเช่นที่เกิดอยู่ทุกวันนี้  ไม่ได้ว่านะคะ เพราะว่าตัวเองก็เคยเป็นเหมือนกัน เคยคิดกันบ้างมั้ยว่าสมัยเราเป็นเด็ก เราเคยต้องเรียนเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้บ้างหรือเปล่า แล้วทำไมชีวิตเราถึงประสบความสำเร็จได้ โดยที่เราไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นที่หนึ่ง สังคมเราทุกวันนี้กลายเป็นว่าลูกต้องเรียนเพื่อความสุขของพ่อแม่ ไม่ใช่เพื่อตัวเขาเองหรอก แล้วพ่อแม่ก็จะมีข้ออ้างเสมอว่า ทำเพื่อลูก  ลูกจะเรียนโรงเรียนไหน เขาไม่รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจอะไรหรอก เด็กเค้ามีความสุขที่ได้มีเพื่อน ๆ เท่านั้นแหละ แต่พ่อแม่นี่สิ รู้สึกว่าจะหน้าบานมาก เมื่อได้บอกคนอื่น ๆ ว่าลูกได้เรียนโรงเรียนมีชื่อเสียงที่ทุกคนแย่งกันเข้า โดยที่อาจจะเข้าได้ด้วยการบริจาคในจำนวนเงินที่ค่อนข้างสูง แต่ไม่กล้าบอกคนอื่น กลัวเสียหน้า สิ่งเหล่านี้ก็เกิดขึ้นกับเราเหมือนกัน พอลูกจะเข้าเรียนชั้น ป.1 ก็ส่งเข้าโรงเรียนที่ดังที่สุดในเขตบ้าน เพราะอะไรนะหรือ ก็เพราะว่าเราฟังคนอื่นคุยมาว่าโรงเรียนนี้ดีอย่างนั้นอย่างนี้  ฟังแล้วมันรู้สึกว่า อืม ถ้าลูกเราได้เรียนที่โรงเรียนนี้คงจะเก่งมากเลย  แต่ในความเป็นจริงแล้ว โรงเรียนเหล่านี้ก็อาจจะดีกว่าโรงเรียนทั่วไปบ้าง แต่ไม่ได้เลิศสมราคาคุยเลย เด็กเรียนดีก็มี เด็กเรียนอ่อนก็เยอะ เด็กนิสัยดีก็มี เด็กนิสัยแย่ก็เยอะ แต่ที่แน่ ๆ คือ ส่วนใหญ่จะเต็มไปด้วยคนเห็นแก่ตัว ตั้งแต่ครู ผู้ปกครอง รวมถึงเด็กที่ได้รับการอบรมมาจากคนเหล่านี้  ครูก็มุ่งแต่จะสอนพิเศษ เก็บเงิน แต่สอนเด็กว่า อย่าเอาชีทที่เรียนกับครูไปแบ่งปันกับเพื่อนที่ไม่ได้เรียน ให้ไปบอกเพื่อนว่า ถ้าอยากได้ ก็จ่ายเงินแล้วก็มาเรียนกับครูซะ  แล้วก็ออกข้อสอบจากชีทเหล่านั้น  เด็ก ๆ ก็ทำคะแนนได้เยอะ พ่อแม่ก็ปลื้มที่ลูกทำคะแนนได้สูง แต่หารู้ไม่ว่านั่นเป็นการหลอกลวง  เหมือนกับเรื่องพ่อแม่รังแกฉัน  เด็กไม่ได้เก่งจริง เพราะว่าเวลาไปแข่งกับเด็กข้างนอก ก็สู้เขาไม่ได้  แต่ผู้ปกครองที่ดีก็มีนะ เดี๋ยวจะหาว่ามองโลกในแง่ร้าย หลายคนก็ช่วยหาข้อมูลมาแบ่งปันกัน พอจะเข้าชั้นม.1 ก็ยังไม่วายไปฟังจากคนอื่นอีก ว่าต้องเข้าโรงเรียนนี้นะ(โรงเรียนที่ดังที่สุดที่รับสมัคร 3000 แต่รับแค่ 100)  ก็พาลูกไปสมัคร สอบพรีเทสมาก็ได้ลำดับต้น ๆ แต่ก็พาลูกไปสมัครสอบเข้าโรงเรียนรัฐบาลใกล้บ้านด้วย พอโรงเรียนใกล้บ้านรู้ผลสอบก่อน ก็นั่งคุยกับลูกว่าจะเอายังไง ลูกก็ได้แต่บอกว่าตามใจพ่อแม่ แต่พอเราบอกว่า อย่างนั้นเราเอาโรงเรียนใกล้บ้านดีกว่ามั้ย เท่านั้นแหละ ลูกแสดงความดีใจอย่างมากมาย เราจึงเข้าใจว่าถ้าเราตัดสินใจให้ลูกไปสอบโรงเรียนดัง ถ้าลูกสอบได้ก็เสมอตัว ถ้าสอบไม่ได้ ก็เสียความรู้สึกและอาจจะเสียความมั่นใจในตัวเองด้วย เพราะลูกเค้าเป็นที่ 1 ของระดับชั้นในโรงเรียน หลังจากนั้นมา ก็ไม่เคยคิดอยากให้ลูก ๆ เข้าโรงเรียนดังอีกเลย  เค้ามีความสุขกับโรงเรียนรัฐบาลที่เขาเรียน ไม่มีการบ้านมากแบบเป็นบ้าเป็นหลังเหมือนโรงเรียนดังที่เวลาเจอเพื่อนผู้ปกครองด้วยกันที่มีลูกเข้าโรงเรียนนั้นมาบ่นให้ฟัง ลูกมีเวลาทำกิจกรรม ทำสิ่งที่อยากทำ ไม่เครียด ไม่ทำตัวให้เป็นปัญหากับพ่อแม่  ต่างคนต่างมีความสุข จนถึงตอนนี้ลูก ๆ อยู่ระดับมัธยมปลาย กับมหาวิทยาลัย แต่เป็นโรงเรียนดังที่ต้องสอบเข้าเท่านั้น  เป็นโรงเรียนทุน เคยถามเขาว่าจะเรียนอะไร เขาบอกว่าจะเรียนหมอ ก็ถามเขาไปอีกว่า อยากเรียนเพราะอะไร เค้าบอกว่า เพราะเขาเก่ง  ก็เลยบอกเขาไปว่า ถ้าอยากเรียนเพราะว่าคิดว่าตัวเองเก่ง อย่าเรียน แต่ถ้าจะเรียนเพราะตัวเองรัก อยากเป็นหมอ แล้วถ้าจะเป็นหมอ ก็ต้องเป็นหมอที่มีจรรยาบรรณนะ ไม่ใช่เป็นหมอเพราะอยากรวย ถ้าอย่างนั้นสนับสนุน  ชีวิตเรายังอีกยาวไกล ถ้าอยากมีความสุขในชีวิต ต้องเรียนสิ่งที่เรารัก และคิดว่าจะมีความสุขกับมันได้ตลอดไป ปรากฎว่าตอนนี้เขาเปลี่ยนใจไม่อยากเรียนหมอแล้ว เพราะเขาไม่ได้มีใจรักจริง ๆ  เราเองก็ได้แต่หวังว่าเขาจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง ที่เล่ามาอย่างยืดยาวนี่ก็หวังเพียงว่าสักวันหนึ่ง พ่อแม่จะสนใจลูกเพราะตัวลูกจริง ๆ ไม่ใช่ใช้ลูกเป็นเหมือนตัวแทนของตนเพื่อใช้ในการแข่งขันกับคนอื่น ซึ่งในการกระทำเช่นนี้ก็เป็นเหมือนกับไปสนับสนุนให้ครูในโรงเรียนไม่มุ่งที่จะสอนนักเรียนในห้องเรียนอย่างจริงจัง แต่กลับไปเน้นการสอนพิเศษมากกว่า และเป็นการสนับสนุนให้โรงเรียนกวดวิชาหากินกับเราแบบเป็นบ้าเป็นหลัง  ทำให้ระบบการศึกษาของไทยเราตกต่ำลงทุกวันเพราะค่านิยมเหล่านี้ และที่กล้าพูดนี่เป็นเพราะว่าเราไม่เคยให้ลูกเรียนพิเศษเลย ไม่ว่าที่โรงเรียนที่เรียนอยู่ หรือโรงเรียนพิเศษใด ๆ คนโตก็เข้ามหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในคณะที่หลาย ๆ อยากเข้า แต่ไม่ใช่หมอนะ โดยที่ไม่เคยเรียนพิเศษเหมือนกัน เพราะเขาเคยคุยกับเพื่อนที่เรียนแล้ว แล้วก็คิดว่าอ่านเองยังจะดีเสียกว่า จากคุณ : hang around - [ วันปีใหม่ 15:25:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนลูก 5 ขวบ มีคนหนึ่งทำงานที่เดียวกับแฟน  ลูกอยู่ในวัยเดียวกัน  มาชวนไปสอบ รร.สาธิตแถวบางเขน  โดยส่งลูกไปติวทุกสัปดาห์ เราก็ไม่เห็นด้วยว่า เด็กขนาดนั้นต้องด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อว่า รับเด็ก 240 คน เป็นเด็กสิทธิ 120 คน ที่เหลือคือเด็กสอบ แต่มีคนพาลูกมาสมัคร ไม่น่าเชื่อ 3-4พัน ทุกปี จนทางรร นต้องทำเต้นท์ให้ผปค. เพื่อรอเด็ก วันสอบ ดังนั้นเด็กที่สอบได้จึงควรเป็นเด็กที่พ่อ แม่ใส่ใจและค่อนข้างมีความพร้อมสูง  เด็กที่สอบไม่ได้ ก็ไม่ใช่เด็กไม่เก่ง  เด็กอาจขี้เกียจ ปวดท้อง หิว หรืออื่นๆ ตอนแรก เราก็ว่าสอบได้ หรือไม่ได้ก็ โอเค บังเอิญ ชื่อติดโผ โชคดีไป  สรุปว่าแฟนทำถูก คือนอกจากส่งติวแล้ว  พ่อแม่ต้องออกแรงด้วย ติวตลอด ทีนี้ลูกคนที่ 2 หืดเลย คือคะแนนลูกไม่นิ่งแกว่ง ตลอด คือที่ติวจะมีการทำ เทส เรื่อยๆ   แล้วลูกคนนี้ค่อนข้างอายุเต็ม  เอ้อ  เด็กที่สอบสาธิตต้องเป็นเด็กอายุ 5 ขวบครึ่ง ถึง 6 ขวบครึ่งเท่านั้น  ต้องไม่ขาดไม่เกิน   การคัดเลือกจะเลือก คะแนนมากก่อน โดยเอา อายุ เพศมาเป็นเกณ  โดยแบ่งเป็นชาย หญิง เท่าๆกัน  เอาอายุ 1 ปีมาแบ่ง เป็น4 ระดับอายุ  งงเปล่า เช่น 5 ขวบ 6 เดือน - 5 ขวบ 9 เดือน  30 คน ญ 15 ช 15 คน ยังงี้อะค่ะ  จะเป็นเด็กอายุน้อยสุดในรุ่น ดังนั้นปีไหนที่เด็กระดับอายุ เพศเท่าลูกเราเก่งแยะ เราก็โอกาสน้อย   และเด็กที่อายุน้อยเช่นเพิ่ง 5 ขวบ 6 เดือน ความพร้อมต่ำกว่าเด็ก 6 ขวบครึ่ง ชัดเจน  ก็จะต้องมีโอกาสเข้าได้มากเท่าเด็กโต เล่าเรื่องลูกคนเล็กต่อค่ะ  อายุอยู่ในเกณโตสุดซะด้วย ทำเอาผวา มาก  คือกลัวหลุดขั้วอะ ขนาดนอนฝันเลย   ก็แหมไปส่งพี่ทุกวัน  ร้องเพลงรร ก็ได้แล้ว  อีกอย่างไม่อยากให้เกิดความแตกต่างด้วย บังเอิญโชคดีเป็นครั้งที่ 2 ลูกสอบได้อีก เบ็ดเสร็จเลยจ่ายแค่ สมัครเข้าสมาคม ผปค. 300 บาท เท่านั้น ขอบอก การสอนให้เด็กรับรู้อะไรๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย  การที่เด็กสอบไม่ได้ ก็หาใช่ความผิดของทั้งเด็กและพ่อ แม่ การ ลงโทษเด็กไม่สมควรอย่างยิ่ง พ่อแม่กำลังทำร้ายลูก ดีใจที่ จขกท  คิดได้  ยินดีด้วย จากคุณ : klangdad - [ วันปีใหม่ 15:40:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตีเด็ก 5-6 ขวบจนได้เลือด เพราะคิดว่าไม่ตั้งใจทำข้อสอบ โอววววววว รับไม่ได้จริงๆ  เป็นความโง่และเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่โดยแท้ โรงเรียนสาธิตจุฬา เน้นสอบเชาว์ปัญญา ไม่เน้นวิชาการเลย เด็กเขียนชื่อตัวเองไม่ได้ บวกเลขไม่เป็น ก็มีสิทธิ์เข้าได้   รับเด็ก ลูกศิษย์เก่าผู้บำเพ็ญประโยชน์(ต้องไปบำเพ็ญประโยชน์อย่างน้อย 3 ปี)และผู้มีโควต้า เช่น ลูกอาจารย์ ลูกข้าราชการที่เกี่ยวข้อง ประมาณ 150 คน ---- รับเด็กสอบได้ด้วยตัวเองประมาณ 100 คน  ----- ไม่รับใต้โต๊ะ บริจาคเงินหลังเข้าได้แล้วไม่ใช่ก่อน มีบางคนเขียนว่าติดแล้วจะบริจาคเป็นล้านก็ยังเข้าไม่ได้ ค่อนข้างโปร่งใสมากกกกกกๆๆๆ ค่ะ แนวข้อสอบสาธิตจุฬาหวังว่าคงทราบแล้ว จากคุณ : (( aloha )) - [ วันปีใหม่ 16:22:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านแล้วเดรียสแทนลูกๆและพ่อแม่ค่ะ เราไม่ได้เตรียมตัวอะไรให้ลูกเลยลูกอายุ3ขวบยังอ่านและเขียนอะไรไม่ได้ นักเลขได้บ้างแต่ยังลำดับผิด เราอยู่เมืองนอกแต่ปีหน้าจะย้ายกลับไปทำงานที่เมืองไทย โรงเรียนอนุบาลที่นี้ส่วนมากจะสอนร้องเพลงและเดินเล่น ออกกำลังกาย วาดเขียน เกมส์ ยังคิดหนักเลยจะพาลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลที่เมืองไทยยังไง เพราะลูกเพื่อนอายุเท่ากันเขาท่อง A-Z ก-ฮ ได้แล้ว จากคุณ : jsd_t - [ วันปีใหม่ 18:49:07 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดิชั้นไม่เคยบังคับให้ลูกเรียนในขณะที่เค้าไม่พร้อมค่ะ เด็ก ๆ พร้อมจะเรียนรู้เมื่อรู้สึกสนุก ซึ่งเค้าจะเรียนได้ดี พ่อแม่มีส่วนช่วยด้วยนะคะ เรื่องแบบนี้ ตอนลูกจะจบ อ.3 รร.แถวบ้าน นอกจาก รร.ของรัฐแล้ว และเอกชนแถวบ้านสอง รร. แล้ว อยากให้ลูกค้า อสช.ค่ะ ข้ามเขตเล็กน้อย แต่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เด็กแถวบ้านเรียนที่นี่กันทั้งนั้น สอบถามจากเพื่อนบ้านที่มีลูกเรียนอยู่ เค้าบอกว่า ต้องจ่ายขึ้นต่ำ 3 หมื่นบาท บางบ้านจ่ายเป็นแสน เพื่อให้ลูกเข้าเรียนที่นี่ได้ ดิชั้นก็ฟัง ๆ ไว้ ถามว่าเป็นกังวลมั้ย ก็มีบ้างนะคะ แต่ไม่ได้กดดันลูก ลองไปสอบดู สอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ตอนนั้นนึกถึงเพลงของคาราบาวค่ะ .... เรียนเข้าไปลูกถึงลูกจะเรียนโรงเรียนวัด แม่ไม่มีเงินยัดลูกไปโรงเรียนดี ๆ ลูกสอบข้อเขียนผ่านค่ะ เหลือขั้นตอนสุดท้าย ที่ต้องคุยกับอธิการ ทางโรงเรียนเค้าก็มีใบให้กรอก ก่อนเข้าไปคุยนะคะ ว่าจะบริจาคเงินให้กับโรงเรียนเท่าไหร่ ดิชั้นเว้นว่างเอาไว้ค่ะ ... ตอนนั่งอยู่หน้าห้องรอคิวเข้าพบ นึกแต่ว่า เอาไงเอากัน ... ถ้าลูกเข้าเรียนที่นี่ไม่ได้ จะแฉแต่เช้าเลย ... หลักฐานขอเงินบริจาคยังอยู่ในมือนี่นา แต่ได้คุยกับคุณพ่อคุณแม่ของเด็ก ๆ ที่มีลูกเรียนอยู่ที่นี่อยู่แล้ว และรอเข้าพบ เค้าว่าใส่ตัวเลขไปเถอะ เท่าไหร่ก็เท่านั้น ถือว่าให้โรงเรียนเค้าไปพัฒนาวัตถุ (ฟังคำนี้แล้วดิชั้นก็แอบเคือง ... แต่ความจริงก็คือความจริงแหละค่ะ) ต่าง ๆ ในโรงเรียน หรือไม่ก็มีเงินจ้างครูดี ๆ มาสอนลูกเรา สรุปว่าดิชั้นกรอกตัวเลขลงไป พอถึงคิวที่ต้องเข้าพบ อธิการก็สอบถามเรื่องนั้นเรื่องนี้ กับลูก เยินยอกันไปมา สุดท้ายก็ถามดิชั้นว่าทำงานอะไร ... ดิชั้นก็เรียนให้ท่านทราบ ท่านมองตัวเลขใน paper นิดนึง แล้วก็เซ็นให้ อยากรู้มั้ยคะว่าดิชั้นใส่ตัวเลขพร้อมนับเงินสด ๆ จ่ายไปเท่าไหร่? จากคุณ : MAY BEE ... LITTLEDEVIL - [ วันปีใหม่ 19:18:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอแชร์บ้างนะคะ ตอนนี้ลูกชายเรียนเตรียมอนุบาลอยู่ที่โรงเรียนเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง โรงเรียนนี้มีแค่ระดับเตรียมอนุบาลถึงอนุบาล 3 เราไม่อยากให้ลูกย้ายโรงเรียนบ่อย ๆ และอยากให้ได้ภาษาอังกฤษ และต้องไปรับไปส่งไม่ลำบาก ไม่ต้องทนตื่นเช้าทั้งแม่และลูก มาลงตัวที่โรงเรียนสารศาสตร์ร่มเกล้า ตอนแรกก็กลัวค่ะว่าลูกจะสอบไม่ได้ กลัวว่าจะต้องจ่ายเงินเยอะ แต่ก็คิดว่า ถ้าสอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร จบอ.3 แล้วค่อยมาสอบใหม่ก็ได้ แต่เค้าก็สอบได้นะ ครูแค่ถามเรื่องสี เรื่องสัตว์ และให้ต่อบล็อค แถมยังไม่ต้องจ่ายแป๊ะเจี๊ยะซักบาท มีแต่ค่าเทอมอย่างเดียว สิ่งที่กังวลคือ ไม่อยากให้ลูกเครียดมากเวลาเรียน เรียนเก่งไม่เก่งไม่เป็นไร ถ้าสอบผ่าน และชอบไปโรงเรียน อันนี้ก็ดีใจแล้ว เพราะเราเองก็ไม่ใช่เด็กเรียนเก่ง เน้นทำแต่กิจกรรม จบมาก็มีชีวิตปกติสุข เลยไม่อยากไปอัดลูกมาก ๆ แล้วก็ตั้งใจว่าจะไม่หาโรงเรียนพิเศษให้ลูก ยกเว้นแต่ลูกอยากจะเรียนเองค่ะ จากคุณ : papa mama love u - [ วันปีใหม่ 19:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นด้วยกะ คห.12 ตีเด็ก 5-6 ขวบจนได้เลือด เพราะคิดว่าไม่ตั้งใจทำข้อสอบ โอววววววว รับไม่ได้จริงๆ  เป็นความโง่และเห็นแก่ตัวของผู้ใหญ่โดยแท้(นี่ขนาดจบโทนะเนี่ย) ผ่านไป 4 ปีเพิ่งนึกได้ว่าต้องขอโทษ(ดีนะที่คิดได้แล้ว) ขอบคุณสำหรับบทเรียนแสนแพง แก้ไขเมื่อ 01 ม.ค. 50 23:18:11 จากคุณ : no1no - [ วันปีใหม่ 23:11:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอเล่าในมุมมองของเด็กมั่งนะคะ เราเองก็เป็นคนนึงที่โตมาในช่วงรอยต่อของการสอบเข้ากับระบบจับฉลาก และความคาดหวังของคุณพ่อคุณแม่และญาติพี่น้อง จำได้ว่าตั้งแต่ประถมปลายก็ต้องเรียนพิเศษเสาร์อาทิตย์เช้ายันเย็นจะได้สอบเข้าโรงเรียนสตรีชื่อดังได้ พอสอบได้ก็ต้องเรียนพิเศษต่อเพราะจะได้เอาไปสอบเทียบ ม3 ม6 พอสอบเทียบได้ก็ต้องเรียนพิเศษเพื่อเอ็นท์เข้าคณะที่คุณพ่อคุณแม่แนะนำ ตอนนี้เราเข้าใจและซาบซึ้งว่าท่านหวังดี อยากให้เราได้สิ่งที่ดีที่สุด เพื่ออนาคตข้างหน้าจะได้ไม่ลำบาก แต่อยากขอร้องให้เลือกวิธีพูดกับเด็กนิดนึงเพราะการดุด่า หรือทำโทษเค้าแรงๆไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นมาเลย ตัวเด็กเองก็อยากให้พ่อแม่ดีใจอยู่แล้ว สิ่งที่เค้าทำเพราะหวังว่าเราจะดีใจ แต่เรากลับตำหนิเค้า จะทำให้ผลออกมาตรงข้ามมากกว่านะคะ ปฏิกิริยาของพ่อแม่มีผลกระทบต่อลูกมากนะคะ ไม่ว่าอายุเท่าไหร่ก็ตาม พ่อแม่ก็ยังมีอิทธิพลเสมอค่ะ ตัวเราเองแม้แต่ตอนนี้ก็ยังจำได้ว่ามีอยู่ครั้งนึง ถูกคุณพ่อว่าแรงมากๆว่าทำไมเล่นเปียโนไม่ได้เท่าคนอื่นเค้า แล้วให้ซ้อมอยู่อย่างนั้นจนกว่าจะเล่นได้คล่อง ตอนนั้นมันเศร้ามาก เล่นไปร้องไห้ไป รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่ามากๆ หลังจากวันนั้นถึงแม้จะผ่านไปหลายสิบปีแล้ว ตอนนี้เราเองเข้าใจว่าคุณพ่อเองก็ดุไปตามเรื่อง แป้บเดียวก็ลืม และตอนนั้นยังเด็กมาก พัฒนาการของมือยังไม่ดีพอที่จะเล่นเพลงพวกนั้นได้แน่ๆ แต่ก็ไม่เคยแตะเปียโนอีกเลยค่ะ มันขยาดฝังใจทำยังไงก็ไม่หาย เหมือนกับว่าสิ่งนี้ทำให้คุณพ่อคุณแม่ผิดหวัง สำหรับเด็กมันยิ่งใหญ่มาก ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีค่ะ จากคุณ : kaorukaoru - [ วันปีใหม่ 23:21:05 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เรื่องแบบนี้คุณต้องเข้าใจเองว่า สมัยนี้มันไม่มีแล้ว ที่สอบได้เอง โดยไม่วิ่งเต้น - - - - - - - - - - - หนูเป็นนักเรียนโรงเรียนประจำบ้านนอกจนๆ (เดี๋ยวนี้เป็นนักศึกษาแล้วค่ะ ^^ แต่เรื่องจนยังเหมือนเดิม แหะๆ) สมัยเด็กๆหัวดีนะ อ่านอะไรรอบเดียวจำได้ เก่งอังกฤษ (เพราะตอนประถม ที่บ้านยังไม่จน ไม่มีหนี้ เลยได้เรียนเซนต์โยเซฟ ซึ่งสมัยนั้นเป็นโรงเรียนเดียวในจังหวัดที่สอนภาษาอังกฤษตั้งแต่ป.1 ที่อื่นเค้าเริ่มสอนป.5 ค่ะ) จบม.3 เข้ากรุงเทพมาเรียนพิเศษ เพื่อสอบเข้าเตรียมอุดม (แม่หวังมาก อยากให้เข้าให้ได้ ซึ่งจริงๆนับว่าโชคดี ที่ใจหนูฝักใฝ่ศิลป์ ญี่ปุ่น ก็เลยเต็มใจ+ทุ่มเท กับการเตรีบมสอบ ไม่งั้นอาจจะไม่ยอมมา เพราะรักเพื่อน ม.ต้นมันเป็นประจำ เลยสนิทกันมาก) วันสอบยังจำได้ พ่อกับแม่มาส่ง ขับรถกระบะบุโรทั่งมา ทำกับข้าวห่อมา นั่งรอเราสอบ...สอบเสร็จพักเที่ยง ต้องมานั่งกินข้าวหลังรถ อายคนอื่นจะแย่ -_-" แบบ...รู้สึกบ้านนอก ทำไมคนอื่นเค้าดูดีมีชาติตระกูลกันนัก? ของเราเครื่องแบบคอซองธรรมดา อักษรย่อก็ไม่คุ้น...จะกลับไปสอบ พ่อแม่ให้ศีลให้พร ลุ้นกันสุดชีวิต แล้วก็สอบติด...แบบบริสุทธิ์ สดใส ไม่ยัดเงินแม้แต่บาทเดียว เป็นคนเกลียดเรื่องแบบนี้มากค่ะ วิ่งเต้น เส้นสาย...ไม่อยากรับราชการ เพราะไม่คิดว่าจะทนกับเรื่องพวกนี้ได้ (แต่ก็รู้ว่าวงการอื่นก็คงสกปรกไม่ต่างกัน) พาลไม่อยากให้น้องชายสอบเข้าเตรียมทหาร ยิ่งเวลาแม่พูดเรื่องจะไปวิ่งเต้น หลังสอบข้อเขียนผ่าน ราวกับเป็นเรื่องปกติ มันทำให้หนูรู้สึกหงุดหงิดมาก ทะเลาะกับแม่ทุกที ทำไมล่ะ?? ทีหนูยังสอบได้ ไม่ต้องใช้เส้น...แม่ตอบว่า ก็น้องไม่เก่งเหมือนลูก คนเค้าอยากเข้าเยอะแยะ มันก็ต้องแบบนี้ทั้งนั้น แต่หนูกลับคิดว่า "ถ้าน้องเราไม่มีความสามารถ ก็ไม่ควรจะไปอยู่ตรงนั้นสิ" อนาถใจ วงการการศึกษาไทย ต่อไปความภูมิใจของเรามันจะไปมีอะไรเหลือ อุตส่าห์สอบเข้าได้...ดีใจขนาดไหน ภูมิใจขนาดไหน ทุกวันนี้เรื่องที่สอบเตรียมติดก็ยังเป็นเรื่องที่แม่เอาไว้เล่าอวดใครต่อใคร แต่ต่อไป...ไม่อยากคิดเลย จากคุณ : Hell Horizon - [ 2 ม.ค. 50 03:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ในฐานะลูกคนหนึ่ง แอบภูมิใจนิดๆที่จบเตรียมอุดมและจุฬาฯมาได้ โดยพ่อแม่ไม่ต้องเสียแป๊ะเจี๊ยะซักกะบาท โดยส่วนตัวแล้ว คิดว่าโรงเรียนที่ดีคือโรงเรียนที่ไม่ต้องมีชื่อเสียงมาก แค่ได้มาตรฐานกระทรวงก็พอ ถ้าใกล้บ้านยิ่งดีใหญ่ เพราะไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทาง เด็กจะได้มีเวลาไปทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบและมีเวลาพักผ่อนเต็มที่ ไม่ต้องตื่นตั้งแต่ตีห้า เพื่อจะออกไปเรียน (ดิฉันเคยทำมาแล้วตอนเรียนเตรียมฯ และไม่ชอบเลย แต่สอบเข้าเพราะความต้องการของแม่) ผู้ใหญ่บางคนอยากให้ลูกเรียนโรงเรียนดีๆเพื่อหาสังคมให้ลูก ดิฉันคิดว่าไม่จำเป็น เขาสามารถหาเองได้เมื่อโตค่ะ ลูกที่รักพ่อแม่ ไม่ว่าเรียนที่ไหน เขาก็จะพยายามทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจ ลูกที่รักพ่อแม่ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน เขาก็จะไม่ทำให้พ่อแม่เสียใจเสียน้ำตา วันนี้คุณทำให้ลูกรักคุณมากพอหรือยังคะ? จากคุณ : Princess of Laugh - [ 2 ม.ค. 50 04:54:04 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สมัยนี้เค้าไปกันถึงขั้นนี้แล้วรึเนี่ย....น่าสงสารเด็กจริงๆ พูดตามตรงนะคะ ให้ลูกเรียนที่ไหนที่อยากเรียนนั่นแหละค่ะ เอามาตรฐานใช้ได้ก็พอไม่ต้องดังมากมายหรอก ใกล้บ้านยิ่งดีเพราะจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับการเดินทาง เรานี่เรียนโรงเรียนแถวชานเมืองตรงข้ามบ้านเลยค่ะ ช่วงชีวิตมัธยมนี่สนุกสนานเฮฮามากๆ อิสระเต็มที่ พ่อแม่ก็ไม่เคยกดดันอะไรเลย แล้วช่วงจะเอนท์(ปีสุดท้ายที่ยังใช้ระบบเอนท์แบบเก่า)ก็เรียนพิเศษ อ่านหนังสือเยอะๆ เราอาจจะโชคดีที่พอจะฉลาดบ้าง ก็เลยเอนท์ติดตอนม.5 น่ะค่ะ วิศวะ มธ. ตอนนั้นเอนท์ไปเพราะตัวเองเรียนสายวิทย์มาและเกรดค่อนข้างดี จริงๆ ก็ไม่ได้อยากเป็นวิศวกรหรอกค่ะ แต่ตอนนั้นยังคิดไม่ออกว่าเป็นอะไรดีก็เลยเลือกๆ ไปก่อน ทั้งนี้พ่อแม่ไม่ได้บังคับอะไรเลยนะคะ เค้าให้อิสระเต็มที่ พอเรียนจบก็ไปสอบโทนิเทศ จุฬาฯ เพราะคิดว่าตัวเองน่าจะชอบทางนี้มากกว่า ก็สอบติดค่ะ แล้วก็เรียนจบมาได้ เราว่าช่วงชีวิตที่เรียนมัธยม การไปเรียนโรงเรียนดังๆ ไม่ได้ทำให้ลูกคุณฉลาดขึ้นหรอกนะคะ เอาเข้าจริงๆ จุดเปลี่ยนของชีวิตเด็กอยู่ที่ตอนเอนท์มากกว่า คุณพ่อคุณแม่อย่าไปบังคับมากมายเลยค่ะ ปล่อยให้เค้าได้รู้จักเลือกในสิ่งที่ตัวเองชอบดีกว่า การเรียนโรงเรียนดังๆ เราว่ามีประโยชน์เรื่องสังคมมากกว่า คือสามารถบอกคนอื่นว่าจบจากโรงเรียนอะไรได้โดยไม่อาย อย่างเราเนี่ยจบจากโรงเรียนที่บอกชื่อไปก็ไม่ค่อยมีใครรู้จัก แต่เราชอบโรงเรียนเรามากเลยล่ะ เพราะใกล้บ้าน ไม่ต้องตื่นเช้า แถมเด็กมีอิสระเยอะดี แล้วเราก็เรียนจนจบตรีมธ. จบโทจุฬาฯได้นะคะ แล้วก็เรียนโรงเรียนดังๆ น่าจะได้เพื่อนที่เป็นลูกคนมีตังค์อะไรแบบนั้นเยอะหน่อย ก็อาจจะช่วยเรื่องสังคมในอนาคตได้ในระดับหนึ่ง แต่สุดท้ายแล้วถ้าเรามีฐานะธรรมดาก็คงไปสังคมกับเด็กรวยมากๆ ไม่ไหวหรอกค่ะ สรุปว่าในความคิดเรา ถ้าคุณพ่อคุณแม่จะหวังให้ลูกเรียนโรงเรียนดังเพื่อให้ลูกเรียนเก่งขึ้นฉลาดขึ้น เราว่าอย่าดีกว่าค่ะ ของแบบนี้อยู่ที่ตัวเด็กเองซะ 80% คือถ้าเด็กมันจะใฝ่เรียนมันก็ใฝ่ ถ้ามันไม่ใฝ่ต่อให้มันไปอยู่โรงเรียนดังขนาดไหนก็กลายเป็นเด็กเกเรได้เหมือนกันแหละค่ะ ให้อิสระทางความคิดลูก ให้เค้าหาสิ่งที่ชอบและให้เค้ามุ่งไปทางนั้นดีกว่าค่ะ หรือถึงเค้าจะหาสิ่งที่ชอบไม่ได้ก็ให้เวลาเค้าหน่อย คุณอาจจะให้คำแนะนำในทางที่คุณคิดว่าดีกับเค้าได้ แต่อย่าบังคับเค้าเลยค่ะ บางทีลูกคุณอาจจะไม่ได้เหมาะกับการเป็นหมอ เป็นนักบัญชี เป็นทนาย เป็นวิศวกรก็ได้ ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วลูกคุณอาจจะมีความสามารถทางการตีกอล์ฟ โตขึ้นอาจเป็นโปรกอล์ฟชื่อดัง ทำเงินปีละหลายๆ ล้านก็ได้นะคะ ดีกว่าจบมาเป็นพนักงานกินเงินเดือนอีกค่ะ ^ ^ ปล. สำหรับตัวเราเอง มีสิ่งที่อยากทำและอยากเป็นมากมายเลยค่ะ หนึ่งในนั้นคือการเป็นนักเขียน ปัจจุบันก็สำเร็จไปแล้วหนึ่งขั้นคือมีหนังสืออกมาแล้ว 1 เล่ม และกำลังจะมีเล่มที่ 2 ตามมา ซึ่งก็ใช้เป็นอาชีพเสริมที่ดีเหมือนกันนะคะนักเขียนเนี่ย เขียนเรื่องนึงก็ได้ค่าตอบแทนประมาณเงินเดือนพนักงานทั่วไปสัก 3-4 เดือนได้เลยนะคะ แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 50 06:29:09 จากคุณ : Holmes...^_^ - [ 2 ม.ค. 50 06:25:12 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ผมจีงหวังที่จะเดินทางตรง โดยสอนลูกให้เก่ง ผมให้ลูกทำแบบฝึกหัด วันละ100ข้อ ถ้าผิดแม้แต่ข้อเดียวให้ทำใหม่ .ก100ข้อจนกว่าจะถูกหมด อ่านข้างบนก็เริ่มไม่ชอบใจเจ้าของกระทู้เเล้ว พอกลับบ้านผมด่าว่าและตีลูกอย่างรุนแรง จนขาแตกเลือดไหล (จริงๆ เริ่มตั้งแต่ในรถแล้ว) ลูกกลัวมาก ยิ่งมาอ่านตรงนี้ยิ่งเกลียดจี๊ดขึ้นมาเลย  กับเด็กยังทำไปได้ ลูกตัวเองนะนั่นน่ะ    สมองดีไม่ดีก็ได้มาจากตัวเองกับเมีย  ลูกไม่เก่งก็ต้องโทษตัวเองเเล้วว่าสมองไม่ดี จากคุณ : CAMELIA - [ 2 ม.ค. 50 06:42:55 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แล้วได้ถามความรู้สึกของลูกหรือยังคะ ยังยืนยันค่ะ  ว่า วันหนึ่งเราต้องจากไป เขาต่างหากที่ยังอยู่  คุณอยากให้เขาอยู่กับชีวิตที่เขาเลือกแล้วมีความสุข หรือสิ่งที่เราเลือกให้ อย่าให้คิดว่าคุณรักตัวเองมากกว่ารักลูก ดูเหมือนคุณอายเพื่อนกลัวสู้เพื่อนไม่ได้  แต่ลูกจะเป็นอย่างไรคุณก็ไม่สนใจเลลย ลูกของเรา ช่วงเวลาแห่งความสุขอยู่ไม่นาน รอยยิ้มเสียงหัวเราะอย่าให้ใครมาพรากไป จากคุณ : ภูผา-น่านฟ้า - [ 2 ม.ค. 50 07:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่พิมพ์ให้อ่านค่ะ เราว่าโหดเรากับลูกเเล้วเเต่ยังไม่เท่าเจ้าของกระทู้ เป็นคนหนึ่งที่เคยตีลูกเมื่อเห็นเขาได้80/100ในวิชาคณิตศาสตร์(ซึ่งถ้าเขาทบทวนสักนิดอาจจะได้เต็ม100 นั่นคือเหตุว่าทำไมต้องตี) ตีลูกเราก็เศร้านะ ตอนนี้พยายามท่อง ลูกเก่งไม่เก่งก็ยังเป็นลูกเรา เห็นเขาเติบโตอย่างมีความสุขน่าจะดีที่สุดสำหรับเราค่ะ:) เคยตั้งกระทู้ไว้ที่หว้าก้อว่าเด็กประถมไทยเรียนมากที่สุดในโลก http://www.pantip.com/cafe/wahkor/topic/X4950081/X4950081.html แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 50 08:05:11 แก้ไขเมื่อ 02 ม.ค. 50 08:01:48 จากคุณ : Hana* - [ 2 ม.ค. 50 08:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณคุณHanaค่ะที่เอามาให้อ่าน อึ้งค่ะ งั้นเราเอากระทู้นี้มาต่อเลยละกันนะคะ เป็นการมองต่างมุมค่ะ เห็นเด็กไทยเรียนเยอะอย่างนี้ ทำไม่ประเทศเรายังไม่เจริญ คนขาดคุณภาพ (มีนอกประเด็นนิดหน่อยนะคะ) http://www.pantip.com/cafe/library/topic/K4954480/K4954480.html จากคุณ : kanu_memphis - [ 2 ม.ค. 50 08:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 25 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 50 19:47:17 จากคุณ : bookboss - [ 2 ม.ค. 50 09:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอมีความสุขแค่ลูกเป็นเด็ก สุขภาพร่างกายแข็งแรง สุขภาพจิตร่าเริงแจ่มใส มีความรับผิดชอบในตนเองและต่อผู้อื่น กตัญญูรู้คุณต่อทุกสิ่ง และภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของเรา ขอแค่นี้...จะได้แค่ไหนยังไม่รู้เลย note ลูกกำลังจะจบอ.3 และจะเข้าป.1 ไม่มีความสามารถโดดเด่นอะไร แต่คุณครูบอกว่าเป็นเด็กร่าเริงแจ่มใสและไม่เกเร แค่นี้...แม่ก็ภูมิใจและยิ้มแก้มปริแล้วค่ะ   จากคุณ : maeloon - [ 2 ม.ค. 50 11:03:17 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้วเข้าใจลึกซึ้งขึ้นเยอะเลยคะ อีกมุมที่ไม่เคยรู้จริง ๆ จากคุณ : ฟ้าฝนไม่เป็นใจ - [ 2 ม.ค. 50 11:32:12 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณเจ้าของกระทู้ค่ะ ที่มาเล่าให้ฟัง เป็นกำลังใจให้ค่ะ ดิฉันคิดว่า ทำให้ดีที่สุดในปัจจุบัน  แล้วอนาตดจะดูแลตัวของมันเอง  do the best today. จากคุณ : เค้กเนย - [ 2 ม.ค. 50 11:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ลูกอยู่อ. 2 แต่ยังมีความอยากจะให้ลูกเรียนสาธิตดัง ๆ อยู่ดี ไม่รู้เพราะอะไรค่ะ จึงคิดว่าจะให้ไปสอบอยู่ดี แต่ถ้าไม่ได้คงให้เรียนโรงเรียนใกล้บ้านค่ะ เพราะเห็นว่าจะมีประโยชน์มากกว่า หากเขาได้นอนและเล่นที่พอเพียง แทนที่จะนั่งในรถนาน ๆ มองไว้ว่า อาจเป็นโรงเรียนอนุบาลโชคชัยลาดพร้าวประถมค่ะ ไม่ทราบมีคุณพ่อคุณแม่ท่านใดอยากแนะนำบ้างไหมคะ จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 2 ม.ค. 50 11:55:43 A:125.24.3.116 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 ทึ่งกับจขกท. หลายเรื่องนะคะ ทั้งเรื่องตีลูกขาแตก อีกเรื่องที่ว่าลูกคนโตอยู่อ.3 อายุแค่ 5 ขวบสามารถ ทำแบบฝึกหัดเป็นร้อยข้อ ทำผิดให้ทำอีกร้อยข้อ ตอนนี้ลูกสาวอยู่อ.3 เหมือนกัน ไม่สามารถทำแบบนั้นได้เลยค่ะ โอวว....ถ้าเกิดช้าอีกนิดน้องเดียวไม่ได้เกิดแน่ ความเชื่อ ค่านิยมของพ่อแม่ ทำร้ายลูกได้โดยไม่ตั้งใจจริงๆ แต่สมัยนี้นะคะ ถึงจะเป็นรร.ที่ว่าโปร่งใส เรื่องไม่ต้องใช้เงินดิฉันเชื่อว่ามีจริง แต่เท่าที่ประสบมากว่าที่จะถึงฝั่งฝัน(ของพ่อแม่)ต้องอดทน ฟันฝ่าไม่ใช่น้อยเลยนะคะ ต้องเรียนพิเศษกันเป็นปี ต้องถูกเคี่ยวเข็ญทำแบบฝึกหัดทุกวันอย่างเข้มข้น ถึงจะบอกว่าเป็นข้อสอบแนวเชาว์ก็เถอะ ถ้าเด็กเห็นข้อสอบแบบนั้นครั้งแรกโดยที่ไม่เคยทำมาก่อนไม่มีทางทำได้แน่ สู้ต่อไป...การศึกษาไทย จากคุณ : ขนมขิง (ขนมขิง) - [ 2 ม.ค. 50 12:00:36 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เข้ามาเก็บข้อมูลค่ะ (ตอนนี้ลูกสาวเพิ่งจะ 5 เดือน) จากคุณ : นู๋เค้ก - [ 2 ม.ค. 50 12:53:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 มองเห็นถึงสาระของกระทู้ (รวมถึงที่คุณชี้แจงไว้ใน #25) และขอบคุณที่มาบอกเล่าเป็นอุทาหรณ์  ครับ เพียงแต่ก็ต้องเข้าใจด้วยเหมือนกันว่า ทำไมผู้ที่เข้ามาคอมเมนต์หลายคนจึงมีความเห็นไปในทำนองเดียวกัน ประเด็นหลักของกระทู้นี้ (ถ้าเข้าใจไม่ผิด) คือแนะนำการใช้เทคนิคหาลูกกุญแจที่ถูกต้อง ผลที่ได้คือการ "ได้โรงเรียนดังๆ ที่ (คุณคิดว่า) ดี" ให้กับลูก ส่วนที่คนเข้ามาคอมเมนต์กันหลายคนกลับไม่ใช่ประเด็นหลัก แต่จะเป็นเรื่อง 1 จำเป็นด้วยหรือกับค่านิยมที่ให้เด็กเข้าโรงเรียนดังๆ 2 ความเข้มงวดในการเรียนและ วิธีการลงโทษเด็กเมื่อไม่ได้อย่างใจ เชื่อว่าส่วนใหญ่ไม่ได้อยากจะมาตำหนิคุณหรอกครับ เพราะเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว อย่างไรก็ไม่สามารถแก้ไขได้ รวมถึงเป็นวิจารณญานของผู้ปกครองแต่ละท่านเองด้วย แต่เป็นลักษณะการพูดถึงใน "ภาพรวม" ที่อยากจะเปลี่ยนค่านิยม และวิธีการลงโทษแบบนั้นมากกว่า จากคุณ : Just My Opinion - [ 2 ม.ค. 50 13:57:08 ]

ความคิดเห็นที่ 33 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 50 19:49:06 จากคุณ : bookboss - [ 2 ม.ค. 50 15:46:17 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่เข้ามาเล่าประสบการณ์ให้ฟังค่ะ ลูกคุณน่ารักมากเลย ตรงนี้เลยค่ะ"ทุกวันนี้ผมกลับรู้สึกว่า พวกเขาทั้งคู่เป็นฝ่ายเข้าใจผมมากกว่า ว่าที่ผมทำอะไรไปทุกอย่าง ถูกบ้าง ผิดบ้าง หนักบ้าง เบาบ้าง เพราะรักและเป็นห่วงพวกเขา ดังนั้นในความคิดของพวกเขา สิ่งที่พ่อคิดและ สั่งให้พวกเขาทำนั้น ถูกต้องเสมอ แม้ว่าจะทำให้ พวกเขาลำบากและฝืนใจทำ พวกเขาพยายามทำ เพื่อให้ได้รอยยิ้มและคำชมจากผม" เราคิดเหมือนคุณmaeloon (ความคิดที่ 26) เลยค่ะ ขอแค่ให้ลูกเป็นเด็กสุขภาพร่างกายแข็งแรง สุขภาพจิตร่าเริงแจ่มใส มีความรับผิดชอบในตนเองและต่อผู้อื่น กตัญญูรู้คุณและภูมิใจที่ได้เกิดเป็นลูกของเรา เฮ้อ แค่นี้จะได้หรือปล่าวยังไม่รู้เลยค่ะ ตอนนี้ลูกสาว3ขวบ เตรียมความพร้อมอยู่เนอสแถวบ้าน ปีการศึกษาหน้าจะเข้าอ.1 ก็ให้เรียนใกล้บ้านค่ะ ไม่อยากให้ลูกเหนื่อยเกินไป ตอนจะเข้า ป.1 ค่อยดูอีกทีว่าลูกพร้อมแค่ไหน ทั้งร่างกายและจิตใจด้วยค่ะ จากคุณ : jinny'mom - [ 2 ม.ค. 50 15:58:05 ]

ความคิดเห็นที่ 35 มีพ่อโรคจิตอย่างคุณ น่าสงสารเด็กมากๆ ตีลูกได้ลงคอเพราะเด็กสอบเข้าไม่ได้...อาการหนักนะนี่ ทั้งๆที่เด็กตัวแค่นั้น ต่อไปลุกทำอะไรล้มเหลว ที่ผิดพลาดคุณไม่ลงมือหนักกว่านี้เหรอ..เฮ้ออออออ เด็กๆต้องมาพบแพทย์หลายรายก็เพราะมีผู้ปกครองแบบนี้แหล่ะ จากคุณ : ถามไถ่ในโลกหล้าว่ารักเป็นฉันใด - [ 2 ม.ค. 50 16:34:59 ]

ความคิดเห็นที่ 36 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 50 19:53:15 จากคุณ : bookboss - [ 2 ม.ค. 50 17:09:22 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ที่จริงไม่ออกความเห็นก็ไม่ควรพิมพ์ แต่ไม่พิมพ์ก็อึดอัด อยากพิมพ์ว่า... เฮ้อ!!! จากคุณ : Untrue - [ 2 ม.ค. 50 20:43:06 ]

ความคิดเห็นที่ 38 แก้ไขเมื่อ 03 ม.ค. 50 19:54:52 จากคุณ : bookboss - [ 2 ม.ค. 50 21:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 39 "ดังนั้นในความคิดของพวกเขา สิ่งที่พ่อคิดและสั่งให้พวกเขาทำนั้น ถูกต้องเสมอ แม้ว่าจะทำให้พวกเขาลำบากและฝืนใจทำ พวกเขาพยายามทำ เพื่อให้ได้รอยยิ้มและคำชมจากผม" แล้วถ้าวันหนึ่งข้างหน้า ลูกๆทำไม่ได้อย่างที่คุณต้องการ คุณยังจะมีรอยยิ้ม/กำลังใจให้เขาไหมคะ จริงอยู่ที่จขกท บอกว่าส่วนที่เล่ามาเป็นส่วนหนึ่งของภาพยนตร์(ชีวิต) เท่านั้น เพื่อนๆคนอื่นๆ จึงแชร์ความเห็นเฉพาะส่วนนี้ ลองเปลี่ยนฉากดูบ้างนะคะ คุณอาจจะได้รับความเห็นแบบอื่นๆอีก จากคุณ : nemesis - [ 2 ม.ค. 50 22:01:54 A:58.9.122.168 X: TicketID:129934 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อืม เข้าใจค่ะว่าจะนำเรื่องมาให้เป็นประโยชน์แก่ทุกท่านในนี้ เป็นเจตนารมณ์ที่ดี แล้วลูกคุณได้ดีก็เหมือนเป็นตัวบ่งบอกว่าคุณเป็นคนเอาใจใส่ลูกมาก แต่เรื่องของเราที่เล่าไปก็มีความคล้ายค่ะ พ่อแม่ชอบคิดว่าอะไรดีที่สุดของลูก ตามความคิดของพ่อแม่ แต่ลืมมองว่าความจริงแล้วลูกคิดยังไง ก็เท่านั้นเอง เป็นพ่อแม่ก็ลำบากอย่างนี้แหละนะ ต้องหาความสมดุลย์ให้ได้ จะปล่อยให้เค้าคิดเองทำเอง เค้าก็อาจหลงทาง แต่ตรงกันข้ามไปคอยกำกับเค้าตลอด เค้าอาจไปในทางที่เค้าไม่ชอบ ส่วนเรื่องเบี่ยงเบนประเด็น ไม่ใช่เรื่องแปลกในพันทิปค่ะ ต้องเปิดใจนิดนึง ใครอ่านก็จะมาสะดุดตรงที่วิธีการฝึกฝนลูก และลงโทษลูกของคุณ แล้วการอ่านก็มีแบบหยิบประเด็นหลักตรงตัว อย่างที่คุณjust my opinonบอก แต่อย่าลืมมันก็มีการอ่านแบบหยิบเนื้อความที่ซ่อนอยู่ อย่างที่ฝรั่งเค้าว่าread between the linesไงคะ หลายท่านเค้าใจประเด็นหลักที่คุณบอกว่าเวลาเอาลูกเข้าโรงเรียน มันต้องใช้กุญแจให้ถูกประตู แต่เค้าข้องใจว่า พ่ออย่างคุณที่ดูมีคุณธรรม รู้ถูกรู้ผิด แต่ทำไมถึงตีลูกได้แรงขนาดนั้น แล้วทำไมต้องใช้ไม้แข็งกับลูกด้วย มันจำเป็นแค่ไหน มันขัดกันมากเลยไงคะ แต่เอาเถอะ เราไม่วิจารณ์เรื่องนั้น วิธีเลี้ยงดูของบ้านใครก็บ้านมัน เราเพียงแต่มาอธิบายว่าทำไมคุณถึงเห็นคนเข้ามาวิจารณ์นอกประเด็นค่ะ จากคุณ : kanu_memphis - [ 2 ม.ค. 50 23:14:21 ]

ความคิดเห็นที่ 41 "ผมด่าว่าและตีลูกอย่างรุนแรง จนขาแตกเลือดไหล" เป็นความผิดพลาดของพ่อที่เลวร้ายมาก " ใครเขาจะบอกคุณตรงๆ เขาก็กลัวเสียหน้าทั้งนั้น เรื่องแบบนี้คุณต้องเข้าใจเองว่า สมัยนี้มันไม่มีแล้ว .ที่สอบได้เอง โดยไม่วิ่งเต้น " โดยยินดีบริจาค1แสนบาท เขาหัวเราะ แล้วบอกว่า " มีคนติดต่อบริจาค 2แสน ยังไม่รู้จะฝากได้หรือเปล่า " ผมว่ากรรมการคนนี้เจ้าเลห์มาก ไว้ใจไม่ได้เลย ต้องระวังคนแบบนี้ โรงเรียนดัง ไม่จำเป็นเสมอไป ต้องดูความเหมาะสมกับเรา กับเด็กด้วย โรงเรียนดังก็มีเด็กเรียนอ่อน จบมาไม่ได้เรื่องก็มี โรงเรียนมาตรฐานทั่วๆไป มีเด็กเก่งๆ ที่จบมาเป็นคนเก่งมากๆก็เยอะ เด็กจะเก่งอยู่ที่ไหนก็เก่ง ถ้าบ้าโรงเรียนดังมากอาจตกเป็นเหยื่อระบบธุรกิจการเรียนไป จากคุณ : แซม - [ 2 ม.ค. 50 23:44:14 A:202.139.223.18 X: TicketID:115057 ]

ความคิดเห็นที่ 42 แย่จัง เรื่องแบบนี้เป็นตั้งแต่เด็ก เลยติดมาจนโต ค่านิยม ความคิด เฮ้อเหนื่อยใจ จากคุณ : gboy - [ 3 ม.ค. 50 00:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 43 น่าเศร้าใจจังเลยนะคะ เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่ทราบรายละเอียดมากนักค่ะ เพราะตอนนั้นยังไม่มีลูก ตอนนี้มีแล้วแต่ลูกยังเล็กอยู่เลย  เป็นกำลังใจให้นะคะ และขอบคุณที่นำมาเล่าสู่ให้ฟังกันค่ะ จากคุณ : Baby I love you - [ 3 ม.ค. 50 01:36:24 ]

ความคิดเห็นที่ 44 มาแสดงความคิดเห็นในมุมมองของลูกคนนึงค่ะ  เราโตมาแบบค่อนข้างอิสระ เลยคิดว่าคุณพ่อคุณแม่สมัยนี้บังคับลูกเกินไปรึเปล่า ถ้าเด็กเข้าใจก็ดีไปนะคะ แต่ถ้าเขาไม่เข้าใจ แล้วเลือกทางเดินผิด ก็แก้ไขอะไรไม่ได้นะคะ ตอนเด็กๆ อยู่ต่างจังหวัด คุณพ่อให้เข้าโรงเรียนใกล้บ้าน เดิน 10 นาทีถึง ทั้งๆ ที่ลูกของเพื่อนๆ คุณพ่อเข้าเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดกันหมดนะคะ เค้าก็จะชอบมาว่า ทำไมให้ลูกเรียนโรงเรียนบ้านนอก ระวังนะลูกจะโง่ เพราะครูไม่ดีเท่าโรงเรียนประจำจังหวัด ปิดเทอมลูกเค้าไปเรียนพิเศษ ทำไมไม่พาลูกไปเรียนมั่งละ ที่นี่ดีนะ แต่คุณพ่อมักจะบอกว่า เด็กต้องให้ใช้ชีวิตแบบเด็กๆ อย่ายัดเยียดให้ถ้าเขาไม่ได้ขอ ให้ไปเรียนใกล้บ้านจะได้มีเวลากลับมาเล่นได้เยอะๆ คุณพ่อไม่เคยให้เรียนพิเศษค่ะ มีแต่เราเองที่อยากจะไปเรียน เพราะเห็นเพื่อนๆ ไปเรียนกัน ก็ทะเลาะกันอยู่นานเพราะคุณพ่อมองว่าสมัยเค้าไม่เห็นต้องเรียน ยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ เราก็ว่ามันไม่เหมือนกัน ยุคสมัยมันต่างกัน ยังไงๆ คุณพ่อก็ไม่ยอม จนเราต้องบอกว่าหนูไม่ได้ขอเงินไปซื้อยา ไม่เคยทำตัวไม่ดี ขอเรียนหาความรู้ใส่ตัวนะ สุดท้ายถึงยอมค่ะ แต่ก็มีบ่นๆ บ้างว่าปิดเทอมทำไมไม่พัก บ่นจนเรียนมหาวิทยาลัยเลย summer ไม่ต้องลงก็ได้นะ ไปทำอย่างอื่นบ้าง เพราะเขาไม่อยากให้เราเอาแต่เรียนอย่างเดียวค่ะ เรื่องเรียนก็ไม่เคยบังคับนะคะ ว่าต้องสอบเข้าได้ ต้องได้ที่ 1 ตอนเด็กๆ เราเรียนได้ ที่1 หรือที่ 2 สลับกับเพื่อนอีกคนตลอด เห็นเวลาพ่อพูดชมก็ภูมิใจ เค้าดีใจเพราะเราขยันเรียน พอมา ป.4 สอบได้ที่ 7 ในใจคิดว่าตายแน่ๆ โดนพ่อตีแน่ๆ กลับบ้านไปไม่ยอมเข้าบ้าน ไปแอบอยู่บ้านข้างๆ จนเขาออกตามหา พอเจอพ่อร้องไห้ใหญ่ รีบสารภาพว่าสอบได้ที่ 7 กลัวโดนพ่อตี พ่อบอกว่าไม่ได้จะตีเรื่องสอบ แต่จะตีเรื่องไม่ยอมเข้าบ้าน ได้ที่ 7 แล้วมันเรียนไม่จบหรือไงกัน เทอมหน้ายังมี เอาไว้แก้ตัวใหม่ อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น ให้เปรียบเทียบกับตัวเราเองว่าวันนี้เราทำดีกว่าเมื่อวานหรือยัง พ่อไม่เคยซ้ำเติมตั้งแต่เล็กจนโตนะคะ เค้าจะบอกเสมอ ทำดีตัวหนูก็ได้ดี ไม่ตั้งใจเรียนตัวหนูก็ไม่ดีเอง คนอื่นๆ เค้าไม่ได้มาเดือดร้อนด้วย แล้วพ่อก็หัดให้ไปโรงเรียนเองตั้งแต่ ป. 3 เขาเห็นว่าขี่จักรยานได้ดีแล้วก็อนุญาตให้ขี่ไป ค่อนข้างให้อิสระนะคะ อยากไปไหนกับเพื่อนก็ขอได้ ถ้าไม่อันตรายอยู่ในสายตาผู้ใหญ่เขาก็อนุญาต บอกว่าจะไปไหนขอให้บอก รู้ว่าจะไปจะกลับตอนไหนเขาจะได้ไม่กังวล ตอนป.6 เราขอนั่งรถไฟมากรุงเทพเอง มาถึงหัวลำโพงน้าจะไปรับ พ่อก็อนุญาตนะคะ แต่ก็เช็คแล้วเช็คอีก สอนว่าถ้ามีคนมาพูดแบบนี้ๆ ทำยังไง เบอร์โทรคนที่บ้านจดรึยัง เอาเก็บไว้ไหน เงินแบ่งใส่กระเป๋าไว้หลายๆ ที่ ถ้าโดนล้วงจะได้ยังมีเงินโทรหาที่บ้าน ตอนหลังเขาเห็นว่าเราดูแลตัวเองได้ เขาก็ไม่ค่อยห่วงแล้วค่ะ เทียบกับลูกพี่ลูกน้องตอนนี้แล้วเราว่าเราโชคดีกว่ามากๆ เลยค่ะ คุณพ่อคุณแม่ห่วงแล้วก็หวง ไม่ยอมให้ลูกนั่งรถเมล์ ไม่ยอมให้นั่ง taxi จะไปไหนมาไหนเองก็ไม่เป็น ต้องมีคนพาไปตลอด มันทำให้ขาดโอกาสในการเรียนรู้นะคะ วันๆ ต้องอยู่แต่ในบ้าน เช้ามาไปโรงเรียน เสาร์อาทิตย์เรียนพิเศษ โดยที่เด็กไม่ได้ขอ ถ้าจะเที่ยวก็คือไปห้าง เลยกลายเป็นอ่อนต่อโลก ไม่รู้อะไรเลย จากคุณ : Taffy~* - [ 3 ม.ค. 50 10:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 45 ขอบคุณครับที่เล่าสู่กันฟัง แต่ละครอบครัวมีองค์ประกอบต่างๆ ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นวิธีการเลี้ยงย่อมไม่เหมือนกัน จากคุณ : Lottoy - [ 3 ม.ค. 50 13:32:42 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ...................จะรับไว้เป็น  อุทาหรณ์ ..สอนใจ... จากคุณ : น้องลัคน์ - [ 3 ม.ค. 50 14:29:12 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อืม เราก็อยากให้ลูกเรีนโรงเรียนดังเหมือนกันนะ ขอบคุณ จขกท ที่มาเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ได้ยินมาหลายครั้งแล้ว ว่ามันต้องมีวิ่งเต้น ออกเงิน ออกแรงของผู้ปกครอง ผลการสอบของลูกก็เป็นอีกเรื่องนึง ปัญหาคือ แล้วไอ้โรงเรียนดังเนี่ย พ่อแม่อย่างเราต้องเข้าหาใคร ใครพอรู้บอกด้วยนะคะ จากคุณ : แม่อ๊อตโต้ - [ 3 ม.ค. 50 14:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 48 อืมส่วนนึงเราก็ทึ่งเจ้าของกระทู้ที่มีความใส่ใจในลูกมากถึงมากที่สุด เรารับรู้ได้ถึงความทุ่มเทของคุณ ถึงแม้ว่าดูเหมือนคุณจะตั้งความหวังไว้ที่ลูกแบบเอาเป็นเอาตายก็ตามที มันผ่านมาแล้วและคุณได้ปลดความรู้สึกผิดกับลูกคุณแล้ว เราก็ยินดีด้วยค่ะ ตัวเราเอง เป็นลูกที่ก้ำกึ่งระหว่างการเดินตามทางที่พ่อแม่วางไว้ให้และการเลือกเดินตามทางที่ใจต้องการ เราเลยรู้สึกเต็ม ไม่เคยนึกเกลียดโรงเรียน การเรียน หรือการเรียนพิเศษเลยในชีวิตนี้ ตอนเล็กๆ เราคิดว่ามันจำเป็นมากๆ ที่พ่อกับแม่ ต้องเป็นคนวางเส้นทางให้ก่อน โดยที่ต้องดูว่าลูกถนัดอะไร เค้าจะไปได้ดีในสายไหน ซึ่งสิ่งที่แม่เราเลือกให้คือสายภาษา ทั้งๆ ที่ค่าเทอมในสมัยเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ปีๆ นึงเราเสียเป็นแสน แต่เค้าก็ยอม เค้าคิดว่าให้เป็นความรู้ติดตัวเอาไว้ใช้ทำมาหากิน ซึ่งทุกวันนี้ มันก็ได้ใช้ทำมาหากินและเลี้ยงดูเค้าจริงๆ เมื่อมีลูกสาวเราก็คิดไว้เหมือนกันว่าอยากให้เค้าเน้นเรื่องภาษา เพราะส่วนนึง เราจะสอนเค้าได้ แต่ถ้าเค้าโตขึ้นเราก็คงจะปล่อยให้เค้าเลือกให้หนทางที่เค้าชอบ เราก็เคยคุยกับสามีว่า ถ้าสมมติเค้าชอบดนตรีละ สามีก็บอกว่า ก็จะหนุนให้สุดตัว ถ้าชอบก็ให้เรียนด้านนี้โดยตรง เพราะเค้าถือคติว่า ทำอะไรที่ตัวเองชอบแล้ว มันจะทำได้ดี ซึ่งก็คิดตรงกัน ณ วันนี้ที่ยังเหลืออีก 1 กว่าๆ เค้าจะเข้าเรียน เราก็เล็งอนุบาลให้เค้าแล้วค่ะ แต่เน้นใกล้บ้าน ไว้ใจได้เป็นหลัก เรื่องชื่อเสียงของโรงเรียนนี่ เราถือเป็นเรื่องรองค่ะ จากคุณ : ตื่นมาตาแป๋วๆ - [ 3 ม.ค. 50 15:05:52 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เฮ้อ.................... จากคุณ : ป้าแมงฯ - [ 3 ม.ค. 50 15:38:34 ]

ความคิดเห็นที่ 50 เห็นใจนะคะ สำหรับ จขกท คุณคงต้องยอมรับทุกความเห็น เถียงไปก็เท่านั้น เราเคยโดนมาแล้ว เขาจะอ่านและแสดงความคิดเห็นเฉพาะที่เขาติดใจเท่านั้น (ซึ่งโดยทั่วไปมักไม่ตรงกับวัตถุประสงค์ของผู้เขียนนัก) เรื่องมันผ่านมาแล้วค่ะ ทำใจนะคะว่าคุณเอากรณีของคุณมาเป็นตัวอย่างไม่ให้คนอื่นทำตาม อย่าไปคิดเรื่องอื่น เขาจะว่าอย่างไรก็ใจเย็นไว้ค่ะ อ่านแล้วก็นิ่งสงบใจ เพราะคุณทราบดีว่าที่คุณทำไปคุณไม่อยากทำแต่คุณได้ทำผิดไปแล้วเท่านั้นพอนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่มาเตือน เพราะเราอาจทำเหมือนคุณก็ได้หากเราไม่มีคนมาเตือน (เพราะบางทีค่านิยม สังคมและอื่น ๆ ก็พาเราให้หลงลืมประเด็นที่ถูกต้องของการพาลูกเข้าโรงเรียนได้เหมือนกัน) ขอบคุณมากค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าคิดมากนะคะ จากคุณ : แม่น้องเอเอ - [ 3 ม.ค. 50 17:14:45 A:125.24.3.71 X: ]

ความคิดเห็นที่ 51 เจ้าของกระทู้ยังมีเวลาอีกเยอะ เรื่องปรับทัศนะคติของคุณในเรื่องที่ลูกจะต้องทำได้ดีที่สุด ได้สิ่งที่ดีที่สุด เช่น ที่คุณบอกว่า "ตอนนี้เขาเป็นพิธีกรโรงเรียน ,รองหัวหน้าชั้น, หัวหน้าหมู่ลูกเสือ, เป็นพระเอกในmusic video วันแม่ของ รร, ตัวแทน รรไปแข่งคณิตระดับประเทศ, สอบได้ที่1ของห้อง คนรู้จักเขามากมาย ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ครู อาจารย์ ผู้ปกครอง ในด้านวิชาการเขาติดtop tenของ รร แน่นอน" แสดงว่าคุณยังไม่เลิกคาดหวัง ความเยี่ยมยอดจากลูกคุณ เด็กบางคนเป็นตัวของตัวเองมาก จึงแสดงออกในด้านการต่อต้าน ไม่เรียนหนังสือ ไม่เอาถ่าน  แต่เด็กบางคนเช่นลูกชายคุณ เค้ารักคุณมาก และไม่อยากทำให้คุณผิดหวังในตัวเขา เขาเลยทำทุกอย่างเพื่อให้คุณรัก  อันนี้อาจจะแยกได้เป็นสองประเด็น คือเป็นลูกที่ดีไปจนตายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น  หรือว่า เครียด กดดันกับการที่ต้องพยายามทำให้พ่อแม่รักและภูมิใจ  จนกระทั่งตัวเองรับไม่ไหว หลานสาวเราคนนึง เรียนเก่งมากมาตลอด พ่อแม่พาเข้าโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดเท่าที่หาได้ขณะนั้น  ต่อด้วยโรงเรียนที่มีชื่อเสียงทั้งชั้นประถมและมัธยม ไม่เคยให้ลูกขึ้นรถประจำทาง ลูกเรียนพิเศษ อย่างหนัก หลังจากเลิกเรียนแล้ว เสาร์อาทิตย์ไม่เคยได้ไปเที่ยวเล่นแบบเด็กอื่นเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เล็ก ๆ จนกระทั่งมัธยมพ่อแม่ก็ยังตามรับส่งตามที่ติว  แต่ยังไม่ถึงขั้นขนาด จขกท.ที่ต้องไปเฝ้าลูกเวลาสอบด้วย หลานสาวทำกิจกรรม ที่โรงเรียนเป็นคนที่ค่อนข้างมีคนรู้จักพอสมควร คล้ายๆ กับที่ จขกท.บอกมา หลานสาวเราสอบเอ็นติดคณะที่ว่าเริ่ดหรู ม.แถวมาบุญครอง อนาคตคงไปได้งดงามดังที่พ่อแม่หวังเอาไว้ แต่อนิจจา หลานเราเรียนไม่ได้เพราะปัญหาทางด้านสุขภาพจิต เป็นโรคซึมเศร้าอย่างแรง  จนกระทั่งรีทายร์ออกมา ตอนนี้ก็ยังรักษาตัวอยู่ แต่พ่อแม่ก็ยังไม่เลิกเปลี่ยนทัศนะคติ ว่าที่เลี้ยงมาน่ะพ่อแม่รังแกฉัน ก็ยังโทษลูกว่าทำให้เสียหน้าวงศ์ตระกูลอยู่อีก ไม่เหมือน จขกท. ที่ยังกลับตัวกลับใจได้ทัน เราเคยถามพี่สาวว่าทำไมถึงบังคับลูกขนาดนั้นเห็นแล้วยังว่าลูกเป็นยังไง พี่สาวเราบอกไม่ได้บังคับ แค่แนะนำในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเค้า แต่ว่าวิธีการพูด มันเป็นเชิงแนะนำว่าควรทำแบบนี้ แบบนี้ ซึ่งเด็กก็เข้าใจประมาณว่าถ้าไม่ทำตามที่แม่แนะนำแม่ก็จะไม่รัก ด้วยความกลัวแม่ไม่รักก็เลยทำ ทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้อยากที่จะทำ หรืออยากทำสิ่งอื่นมากกว่า เรื่องหลานของเราเป็นเรื่องผลกระทบระยะยาวจริงๆ  จิตใจเด็กมันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมากนะคะ จากคุณ : นู๋ก้อย - [ 3 ม.ค. 50 17:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 52 เห็นเป็นกระทู้แนะนำเลยคลิกเข้ามาอ่านไง๋เจ้าของกระทู้ลบข้อความเดิมออกแล้วเสียดายจัง เลยอ่านความคิดเห็นแทน น่าเสียดายที่ไม่ได้อ่าน ถึงเรื่องจะเป็นอย่างไรเราไม่คิดจะตัดสินเจ้าของกระทู้หรอกค่ะว่าเป็นคนอย่างไร พื้นฐานความนึกคิดคนเราไม่เหมือนกัน เอามาเล่าให้ฟังถือว่าเป็นการแชร์ประสบการณ์ จากคุณ : นกไร้ฝูง - [ 3 ม.ค. 50 22:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 53 ยอมรับว่ายังไม่ได้อ่านกระทู้เดิมของคุณ bookboss นะครับ แต่เท่าที่อ่านความเห็นต่าง ๆ มาก็พอจะจับความได้ว่าเป็นเรื่องของการสอนลูก ความคาดหวังที่พ่อแม่มีต่อลูกทำนองนี้ ก็เลยอยากจะแสดงความเห็นบ้าง ก็เป็นความเห็นกลาง ๆ นะครับ ผมกับภรรยาจบ ป. เอกจากต่างประเทศทั้งคู่ และเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย (ภรรยาผมจบ ป.ตรี เกียรตินิยมอันดับ 1 เหรียญทอง จากมหาวิทยาลัยที่มีนักเรียนเลือกเป็นอันดับ 1 มากที่สุดในประเทศ) พอมีลูก (ตอนนี้ขวบกว่า) คนรอบข้างก็มักจะพูดทำนองว่า พ่อแม่เก่งขนาดนี้ ลูกต้องเก่งแน่ ๆ ขอย้ำนะครับว่าเป็นคำพูดคนอื่น ซึ่งจะพูดด้วยความจริงใจหรือไม่ก็ตาม แต่คำพูดแบบนีทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ ผมกับภรรยาคิดตรงกันคือ ไม่อยากมีความคาดหวังกับลูกมาก ไม่ต้องเก่งเลิศ เราแค่ต้องการให้เขาเป็นคนดีของสังคมและทำมาหากินเอาชีวิตให้รอดเท่านั้น หน้าที่ของเราคือวางรากฐานให้เขา สนับสนุนเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่ได้ตั้งความหวังหรือกะเกณฑ์ว่าเขา (และน้อง ๆ ที่จะตามมา) จะต้องเป็นอย่างไร คนเราไม่เหมือนกัน ผมกลัวว่าเมื่อลูกโตขึ้นแล้วได้ยินคนรอบข้างพูดอย่างนี้แล้วจะทำให้เขาเครียด พูดแบบจริงใจเลยครับว่าผมจะไม่ว่าสักคำถ้าลูกสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ หรือว่าเขาอยากจะเรียนสายอาชีพ แต่ถ้าไม่เรียนก็ต้องคุยกันก่อนว่า แล้วจะทำอะไร นี่พูดแบบใจจริงนะครับ ไม่ได้พูดเพื่อให้ฟังดูดี ผมกับภรรยาพื้นฐานค่อนข้างต่างกัน พ่อแม่ผมจบ ป.4 แม่เคยทำนา เลิกทำนาก็มาเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูก ไม่มีความรู้มาก แต่สิ่งที่เขาทำให้ผมคือเขาเชื่อเรื่องการศึกษา สนับสนุนให้ลูกเรียน แล้วก็พยายามให้ลูกเรียนให้ได้มากที่สุด (แต่สำหรับ ป. เอก ผมได้ทุนไป) แต่เขาให้อิสระผมในการเรียน เขาไม่มายุ่งวุ่นวาย แล้วเราก็ใช้จิตสำนึกของเรานำทางของเราเอง พ่อแม่ของภรรยาผมค่อนข้างมีการศึกษา คุณพ่อจบ ป.ตรี จากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง ไม่บังคับลูกเรื่องการเรียน แต่วางรากฐานที่ดีให้ สนับสนุนและสอนทั้งทางตรงทางอ้อม ไม่บังคับว่าลูกต้องเรียนอะไร ไม่กะเกณฑ์ให้ลูกต้องเรียนหมอ ภรรยาจึงเลือกเรียนสายศิลป์ที่เธอชอบมากกว่า ทั้ง ๆ ที่สติปัญญาของเธอคงจะเรียนสายวิทย์ได้อย่างไม่ลำบากนัก ภรรยาผมสุขภาพจิตดี มีความสุข (เธอได้ทุนไปเรียน ป. โท และเอก ที่ต่างประเทศ) สิ่งที่ผมต้องการจะบอกคือการศึกษานั้นสำคัญแน่ ๆ พ่อแม่อยากให้ลูกได้เรียนดี ๆ เพราะกลัวว่าถ้าไม่เก่งจะทำมาหากินลำบากเมื่อโตขึ้น แต่ผมว่าเก่งเรื่องการเรียนก็ส่วนหนึ่งซึ่งสำคัญ แต่ที่สำคัญมากกว่าคือทักษะชีวิตที่จะต้องเอาตัวเองให้รอดได้และอยู่กับคนอื่นในสังคมได้ และต้องเป็นคนดี ไม่เอาเปรียบคนอื่น ไม่ทำชั่วทำบาปหรือสร้างความเดือดร้อนเสียหายให้ตัวเองและคนรอบข้าง และที่สำคัญอีกอย่างก็คือ ถ้าเรารักลูกเราก็ต้องสนับสนุนให้เขาทำในสิ่งที่เขาจะมีความสุข ไม่ใช่ให้พ่อแม่มีความสุข ไม่อย่างนั้นก็จะกลายเป็นว่าพ่อแม่รักตัวเองมากกว่ารักลูก จากคุณ : ปาปา - [ 4 ม.ค. 50 18:07:54 A:58.137.48.4 X: TicketID:006761 ]

ความคิดเห็นที่ 54 เนื่องจากไม่ได้อ่านกระทู้เดิม (เพราะปิดไปแล้ว) ก็เลยไม่รู้ว่าเขียนไว้อย่างไร แต่อ่านจากผู้ที่มาให้ความเห็นก็เลยพอจับความได้ว่า จขกท คงต้องการจะพูดถึงความสำคัญของโรงเรียนของลูก เลยอยากแสดงความเห็นเพิ่มเติม ผมคงไม่ปฏิเสธว่าโรงเรียนก็มีความสำคัญอยู่มาก ผมเองก็มีส่วนได้ดีเพราะโรงเรียนเหมือนกัน ผมเรียนอนุบาลและป 1 ที่โรงเรียนแถวบ้าน จากนั้นเพื่อนบ้านก็มาชวนแม่ผมให้เอาผมไปเข้าโรงเรียนเซนต์แถวลาดพร้าว ซึ่งไม่ต้องสอบเข้าแต่ต้องเสียแป๊ะเจี๊ยะ แม่ก็กัดฟันจ่ายไป แต่ผมก็ต้องยอมรับว่าผมได้จากโรงเรียนนี้มาก (แต่ก็ย้ำว่าเพื่อน ๆ หลายคนได้ดี แต่ก็มีไม่น้อยที่ไม่ได้ดี) อาจเป็นเพราะผมเป็นเด็กรักเรียนมั้ง ผมจบ ป. 7 (สมัยนั้น) ก็ตั้งใจไปสอบเข้าโรงเรียนชายล้วนที่มีชื่อเสียงมากที่สุดแห่งหนึ่งของกรุงเทพ แต่ที่ต่างไปจาก จขกท คือ ผมอยากไปและตั้งใจไปเอง (แม้จะรู้อยู่ลึก ๆ ว่าพ่อแม่ก็คงดีใจเหมือนกัน) ผมได้ไปเรียนที่โรงเรียนนี้แม้ว่ามันจะอยู่อีกฟากหนึ่งของกรุงเทพ ผมต้องตื่นตีสี่ครึ่งทุกวันเพื่อไปเรียน แต่นั่นเป็นความต้องการของผม และผมก็เป็นหนี้บุญคุณโรงเรียนนี้ทีทำให้ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่มีนักเรียนเลือกเป็นอันดับ 1 มากที่สุดของประเทศได้ และได้ดิบได้ดีมาจนทุกวันนี้ แต่ก็ย้ำอีกเช่นกันว่า นักเรียนคนที่จบจากโรงเรียนนี้ที่ไม่ได้ดี ก็มีไม่น้อย โรงเรียนดีมีชื่อเสียงมีข้อดีคือสภาพแวดล้อมดี เด็กส่วนใหญ่ไม่เกเร และมักจะคุยกันเรื่องเรียนเรื่องจะไปเรียนต่อที่ไหน ก็ทำให้ชักจูงไปในทางที่ดี เวลเรียนก็ตั้งใจเรียนไม่ก่อกวนให้ครูอารมณ์เสีย แต่ก็ไม่ใช่ว่าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงน้อยกว่าจะไม่มีนักเรียนที่ดี เพียงแต่ว่าจะมีความหลากหลายมากกว่าเท่านั้น อาจจะมีความเสี่ยงมากหน่อยเรื่องที่จะถูกชักจูงไปในทางเสีย แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า 1. เด็กอยากเรียนเอง หรือผู้ปกครองต้องการ 2. เด็กสอบเข้าได้เอง หรือพ่อแม่จ่ายเงินใต้โต๊ะ ถ้าเด็กอยากเรียนเองและสอบเข้าได้เองก็คงไม่มีอะไรเสียหาย ถ้าลูกผมทำได้ ผมก็คงจะดีใจ แต่ถ้าเขาไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นั่น (เช่น โรงเรียนมีแต่คนที่เก่งกว่าเขา หรือเขาเรียนไม่รู้เรื่องในขณะที่เพื่อนส่วนใหญ่รู้เรื่อง) เขาจะมีความเครียดและจะกลายเป็นว่าพ่อแม่สร้างกรรมให้เขาเปล่า ๆ ผมจะไม่มีวันจ่ายเงินใต้โต๊ะหรือบนโต๊ะเพียงเพื่อให้ลูกได้เข้าเรียนโดยที่เขาไม่มีความสามารถแน่ ๆ โรงเรียนนานาชาติ โรงเรียนสาธิตต่าง ๆ ไม่อยู่ในความคิดของผมเลย พ่อแม่ผมไม่เคยวิ่งเต้น (เขาก็คงไม่มีปัญญาวิ่งเต้นอยู่แล้ว ครอบครัวเราไม่ร่ำรวย) การสอบทุกอย่างทั้งเข้าโรงเรียน เข้ามหาวิทยาลัย สอบชิงทุนไปต่างประเทศ ผมใช้ความสามารถของตัวเอง พ่อแม่ชี้แนะได้ แต่อย่าบังคับลูกเลยครับ ให้เขาหาชีวิตของตัวเองให้เจอแล้วเขาจะมีความสุข พ่อแม่ควรจะดีใจที่เห็นลูกมีความสุขไม่ใช่หรือ จากคุณ : ปาปา - [ 4 ม.ค. 50 18:09:24 A:202.28.21.4 X: TicketID:006761 ]

ความคิดเห็นที่ 55 สมัยผมเรียน ป.6 โรงเรียนเอกชน ชื่อดัง ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง เป็นลูกหม่อม พ่อ แม่ เรียนจบสถาบัน ชั้นนำ เบอร์ 1 ในไทย และต่างประเทศ เพื่อนผมคนนี้ เรียนเก่ง อันดับ 1 ของชั้นปี ได้เป็น หัวหน้าห้อง ตัวแทนกิจกรรมของโรงเรียน เพื่อนผมคนนี้ ทำอะไร ขัดใจไม่ได้ครับ จะมีความ ก้าวร้าวใส่คนอื่น สิ่งหนึ่ง ที่ผมไม่เคยลืม ผมเคยไปทะเลาะกับเขา เขา ล็อคคอผม เตะตุ้ยท้อง นั่นคือ สิ่งที่เด็ก ป 6 จากครอบครัวชั้นสูงทำครับ ทุกวันนี้ ผมยังจำชื่อเพื่อนคนนี้ ได้แม่น น่าเสียดาย สมัยหลายสิบปีก่อน ไม่มีสอนคำว่า EQ จากคุณ : Kiama - [ 4 ม.ค. 50 20:32:17 ]

ความคิดเห็นที่ 56 อยากบอกว่า เรียนโรงเรียนดีดี เรียนเก่งๆ ไม่เสมอไปที่เมื่อโตแล้วจะได้ดิบได้ดี หรือประสบความสำเร็จ ผมว่าประสบการณืระหว่างทางในช่วงวัยเรียนสำคัญมากกว่าการเรียนแล้วสอบได้ที่หนึ่งหรือเรียนโรงเรียนมีชื่อเสียง อย่างผมเองเป็นเด็กต่างจังหวัดยากจนแถมเรียนเลวอีกต่างหาก (ตอนนี้กำลังคิดโครงการแจกทุนเด็กเรียนเลวและยากจนอยู่) แต่รักเรียนพยายามกระเสือกกระสนเรียน เริ่มทำงานหาเงินเรียนเองตั้งแต่อยู่ม.1 ค่าเรียนค่ากินไม่ต้องพึ่งเงินแม่เลย แต่เรียนลุ่มๆดอนๆมาตลอด จบม.6 ด้วยเกรด 1.6 (ลำดับบ๊วยเลย) แล้วก็กระเสือกกระสนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยรัฐจนจบปริญญาตรี ด้วยลำดับบ๊วยอีกตามเคย (แหมม รักษามาตรฐานเยี่ยมมาก) ด้วยเงินตัวเองล้วนๆ ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย จบป.ตรีด้วยเกรด 2.2 อาศัยประสบการณืที่ทำงานตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เมีกิจการเป็นของตัวเอง ฐานะพออยู่พอกินตามอัตตภาพ ลูกผมเรียนโรงเรียนใกล้บ้านเป็นหลัก เคยพาไปสอบโรงเรียนแถวสีลมลูกรักดันสอบได้แต่ไกลบ้านมากเลยต้องขอถอนตัวเพื่อนฝูงญาติภรรยาบ่นกันอุบ บอกว่าคนอื่นจ่ายเงินเป็นแสนเพื่อให้ได้เรียนแต่นี่เงินก็ไม่เสียได้เรียนกลับไม่เรียน ผมบอกลูกเสมอว่าการเรียนสำคัญ แต่การเอาตัวรอดในสังคมสำคัญกว่า ตอนนี้ลูกผมอยู่ป.4 ช่วงปิดเทอมถ้าว่างจะให้เขาเก็บของของตัวเองที่คิดว่าไม่ใช่ เอาไปให้เขานั่งขายที่ตลาดนัดเงอในวันหยุด ผมก็แค่ไปนั่งเฉยเป้นเพื่อนเท่านั้นให้เขาขายของเขาเอง สำหรับผม ผมว่าเรียนอะไรก็ได้ถ้าเขาชอบ แล้วพยามยามปลูกฝั่งเรื่องค่านิยมการเอาชีวิตรอดการช่วยเหลือตัวเองดีกว่า จากคุณ : คนหลังบ้าน - [ 5 ม.ค. 50 20:42:22 ]

ความคิดเห็นที่ 57 ชอบความเห็น 21 ครับ จากคุณ : Cantonian - [ 7 ม.ค. 50 11:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 58 ก็น่าเห็นใจทั้งพ่อลูกอ่ะค่ะ เพราะนึกถึงความเป็นจริงๆ...โรงเรียนมีส่วนหลอมสังคม...หลอมอนาคตเด็กค่อนข้างเยอะ คนมองกะยอมรับต่างกัน แค่นี้ก็มีสิทธิ์ชี้เป็นชี้ตายอนาคตพ่อแม่ว่าจะต้องเลี้ยงเค้าไปอีกนานแค่ไหนอ่ะค่ะ นอกสะจากจะเตรียมตัดหางขาดๆ แน่ๆ ก็...>< เฮ้อ...ทำไม่ได้หรอก ใจแข็งไงก็ลูกเรา ดีเลวเปียกปวกไงก็เลือดเรา อย่างมากก็แค่งึมงัมๆ บ่นๆ ให้ลูกรำคาญเล่น จากคุณ : cinnamo - [ 7 ม.ค. 50 23:24:09 ]