ความคิดเห็นที่ 1 เกิดจากกิเลสส่วนละเอียด  ที่ปรุงแต่งออกมาจากส่วนลึกของใจ ออกมารบกวนอยู่ในชั้นค่อนข้างลึกๆในใจพอๆกัน   ไม่ได้ออกมาเพ่นพ่านข้างนอกแบบกิเลสชั้นหยาบๆ  วิปัสสนูกิเลส  จะออกฤทธิ์ก็ตอนที่จิตมีกำลังมากๆในระดับอัปปนาเท่านั้น  เพราะฉะนั้น  อย่าเพิ่งไปห่วงอะไร   เพราะยังไงก็ไม่อันตรายอะไรกับใคร  มีบ้างก็เกิดกับผู้ที่กำลังเป็น ให้มีอาการหรือคำพูดอะไรๆ เพี้ยนๆ หรือวิปลาสไปบ้าง เท่านั้น จากคุณ : Ck (Clarke) - [ 12 มิ.ย. 50 10:22:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 --->>  วิปัสสนูปกิเลส...?   ในวงการของนักปฏิบัติธรรม  สิ่งที่เป็นสีสันมากที่สุดเห็นจะไม่มีอะไรเกินโอภาสไปได้  คำว่า  โอภาส  หมายถึง  แสงรัศมีที่มีลักษณะต่างๆ เช่น  เป็นแสงขาวใสบริสุทธิ์  สีแดงสดใส  หรือสีอื่นๆ เป็นต้น  เวลาเกิดแสงสว่างเหล่านี้แล้ว  ผู้พบเห็นถ้าไม่เข้าใจว่าแสงนั้นเกิดขึ้นได้เพราะอะไร  ก็จะดีอกดีใจนำไปกล่าวอ้างว่าตนเองบรรลุธรรมถึงขั้นนั้นขั้นนี้แล้วก็มี   ในหลักการของพระพุทธศาสนาแท้ๆ แล้ว  โอภาสหรือแสงรัศมีต่างๆ ที่เกิดขึ้นจัดเป็นอาการเริ่มแรกของผู้ปฏิบัติกรรมฐานเท่านั้น  ซึ่งจะเกิดกับทุกคนเมื่อได้มีการฝึกจิตให้มีสมาธินิ่งแล้ว  แต่เมื่อดำเนินไปถูกทางแล้ว  โอภาสเหล่านี้ก็จะหายไปเอง ความจริงแล้วนิมิตที่เกิดกับผู้ปฏิบัตินี้ไม่ใช่มีเฉพาะแสงรัศมี(โอภาส)เพียงอย่างเดียวเท่านั้น  แต่มีมากถึง ๑๐ อย่าง  พระพุทธองค์เรียกว่านิมิตทั้ง ๑๐  ประเภทนี้ว่า  วิปัสสนูปกิเลส  หมายถึง  สิ่งที่จะขัดขวางต่อการเห็นแจ้งในสัจธรรมเพราะคนไปลุ่มหลงยึดติด  เพราะคิดว่านั่นคือการบรรลุธรรมแล้ว --->>>   เมื่อว่าไปแล้ว  โอภาสนี้เป็นนิมิตฝ่ายดีที่เป็นเครื่องเตือนว่าเราได้เดินมาถูกทางแล้ว  เสมือนคนที่ตั้งใจนั่งรถไฟจากกรุงเทพไปเชียงใหม่  เมื่อรถไฟวิ่งไปถึงนครสวรรค์ก็เป็นนิมิตที่ดีว่านั่งรถไม่ผิดสายแน่  เพราะจะไปเชียงใหม่จะต้องผ่านนครสวรรค์เสียก่อนและก็เป็นนิมิตอีกว่ารถได้วิ่งมาแล้วระยะไกลเพียงใด  และเหลืออีกเท่าไรจะถึงเชียงใหม่  แต่ถ้าคนไม่รู้ว่าที่ไหนคือเชียงใหม่  เมื่อเห็นนครสวรรค์เข้าใจผิดคิดว่าเป็นเชียงใหม่ก็จะลงรถที่นครสวรรค์นั้น  และแล้วเขาก็ไปไม่ถึงเชียงใหม่แน่นอนเพราะความเข้าใจผิดนี้เอง จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การที่คนผู้ปฏิบัติหลงผิดยึดติดกับแสงรัศมีโดยคิดว่าเป็นการบรรลุธรรมนี้ก็เช่นเดียวกัน  ในที่สุดจะหลงเพลินอยู่กับแสงนั้นไปไม่ถึงไหนเช่นกัน  ดังนั้นผู้ปฏิบัติจะต้องเข้าใจเรื่องนี้ด้วย นอกจากแสงรัศมีที่เรียกว่า  โอภาสนี้แล้วยังมีอาการอื่นๆ ที่ใกล้เคียงกันนี้อีก ๙  ชนิด รวมเป็น ๑๐  กับโอภาส  ซึ่งก็อาจทำให้ผู้ปฏิบัติหลงผิดเช่นเดียวกัน วิปัสสนูปกิเลสทั้ง  ๑๐  ชนิด  มีรายละเอียด  ดังนี้ ๑. แสงรัศมี (โอภาส) คือ  แสงรัศมีที่เกิดขึ้นในเวลานั่งกรรมฐานเป็นแสงรัศมีวงกลมบ้างเป็นแสงบ้าง  เป็นรัศมีสีรุ้ง  เป็นฉัพพรรณรังสี  บางคนเห็นในเวลาสั้นๆ บางคนเห็นนาน  บางคนเห็นบ่อย  บางคนเห็นแค่ครั้งสองครั้ง  สิ่งที่สำคัญมาก  คือเห็นแล้วมักจะประทับใจแบบไม่รู้ลืม จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:10:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อาการ มากมายหลายอย่าง เป็นนิมิตร โอภาส(แสงสว่าง) ขนลุก ปิติน้ำตาไหลฯลฯ ทางแก้ แค่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และวาง ไม่ต้องเขาไปให้ชื่อมันว่าเป็นอะไร อย่าไปใส่ใจ ยินดียินร้าย กับสิ่งที่เกิดขึ้น เกิดจากการปรุงแต่งของจิต จากการที่มีความสงบมากๆ                                                       อนุโมทนาครับ จากคุณ : รังสิโยภาส - [ 12 มิ.ย. 50 11:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๒. ความรู้  ความเข้าใจ (ญาณ)  บางคนที่ทำการศึกษามามากๆ อาจจะตอบปัญหาได้ทุกอย่าง  เข้าใจปัญหาทุกอย่าง  ซึ่งความรู้ที่มีอาจขัดขวางต่อการบรรลุก็ได้ด้วยเช่นกัน  เพราะเข้าใจว่าตนเองรู้แล้ว  เข้าใจแจ่มแจ้งแล้วจึงไม่มีการพัฒนาทางจิตต่อความรู้ความเข้าใจ (ญาณ)  บางอย่างชัดเจนมาก  อาจทำให้ผู้นั้นหลงผิดได้เช่นกัน  เช่น  ความรู้ที่สามารถกำหนดแยกแยะอะไรคือรูป  อะไรคือนามได้ (นามรูปปริจเฉทญาณ) โดยกำหนดแยกร่างกายและจิตของตนเองและผู้อื่นได้  ซึ่งบางครั้งการกำหนดรู้สิ่งเหล่านี้ก็กำหนดจากการศึกษาล้วนๆ มิได้หมายความว่า  กำหนดรู้ได้เพราะบรรลุธรรมสิ้นกิเลส ดังนั้นการเข้าใจธรรมชาติของกายและจิต (รูปธรรมและนามธรรม) จึงไม่อาจรับรองได้ว่ามีการบรรลุธรรมแล้ว แต่มีข้อน่าสังเกตได้อย่างหนึ่ง  คือ  เมื่อปฏิบัติธรรมไปได้ช่วงระยะหนึ่งจิตจะนิ่งมาก (มีสมาธิ) ผู้นั้นจะสามารถสังเกตสิ่งรอบข้างได้ชัดเจนมากกว่าคนธรรมดาเพราะจิตสงบลง  เหมือนน้ำขุ่นที่นิ่งมากๆ ตะกอนตกลงสู่พื้นล่างแล้วน้ำขุ่นจะเริ่มใส  เราอาจมองเห็นวัตถุภายใต้น้ำได้ชัดเจนขึ้น ดังนั้น  ผู้ปฏิบัติธรรมเมื่อเข้าใจมากขึ้นไม่ควรยึดว่าการที่ตนเองรู้นั้นคือการบรรลุธรรมแล้ว  ท่านจะต้องฝึกต่อไปจนกว่าจะสิ้นกิเลสได้เพื่อรู้แจ้งต่อไป  และต้องรู้เข้าใจแบบชนิดที่ไม่ต้องอวดว่าข้าพเจ้าได้บรรลุแล้ว จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ๓. ความปีติซาบซ่าน (ปีติ)  อาการหนึ่งที่จะเกิดกับผู้ปฏิบัติธรรม  คือความปีติ  ถ้าเกิดอย่างแรงอาจถึงกับน้ำตาไหล  ขนลุก  ซาบซ่านไปทั่วร่างกาย  อาการเช่นนี้ก็เป็นอาการคล้ายๆ กับแสงรัศมีโอภาส  เช่นกัน  ผู้พบอาการเช่นนี้ไม่ควรด่วนสรุปว่าตนบรรลุธรรมแล้ว  เพราะจะขัดขวางต่อการปฏิบัติธรรมต่อไปของตนเอง  เพราะหลงติดอยู่เพียงความรู้สึกปีตินั้นๆ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:15:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ๔ ความสงบกาย (ปัสสิทธิ)  อาการที่ร่างกายมีการผ่อนคลายความตึงเครียดทั้งหมด  มีอาการเบากายสบายตัว  เวลาเดินกรรมฐานเท้าแทบจะไม่ติดพื้นเดินได้คล่องตัวเป็นสุขมาก  เพราะแรงกดดันร่างกายและจิตใจปลอดโปร่งโล่งเบาไปด้วยกรรมฐาน จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:15:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ๕. ความสุขกายสุขใจ (สุข)  อาการความสุขที่เกิดกับผู้ปฏิบัติก็อาจทำให้เข้าใจผิดคิดว่าตนเองบรรลุธรรมได้ด้วย  เช่นข้ออื่นๆ ทั้งนี้เพราะว่าเมื่อฝึกจิตไปได้ระยะหนึ่งแล้ว  จิตจะนิ่งกิเลสหลายๆ อย่างจะสงบลง  ร่างกายจะลดความตึงเครียด  จิตใจจะผ่องใสสะอาดบริสุทธิ์มากขึ้น  ทำให้เกิดความสุขตามมา  ซึ่งก็เป็นอาการของทุกข์หดหายไปนั่นเอง ดังนั้น  ความสุขอาจเป็นวิปัสสนูปกิเลสได้ด้วยเช่นกัน  ผู้ที่มีความสุขที่เกิดจากสมาธิอย่าพึ่งด่วนสรุปว่าตนเองบรรลุธรรมแล้ว  เพราะอาจนำไปสู่ความเข้าใจผิดได้ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ๖. ความปักใจเชื่อ (อธิโมกข์)  ความปักใจเชื่อว่าอาการบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตนในเวลาทำสมาธิหรือกรรมฐานนั้น  เชื่อได้แน่ว่าเราต้องได้บรรลุธรรมแล้ว  ยกตัวอย่างบางคนพูดว่า  พระอรหันต์ในอดีตมาแสดงความยินดีกับตนบ้าง  พระพุทธเจ้ามาเทศนาให้ฟังบ้าง  เป็นต้น ปัจจุบันผู้ที่อ้างตนเองว่าเป็นพระอรหันต์ท่านหนึ่งประกาศต่อสาธารณชนว่า  ตนเองได้บรรลุอรหันต์แล้วขณะยื่นถ่ายปัสสาวะ  เวลาตี ๒  เกิดอาการโล่งเบากายเบาใจ  ซึ่งเป็นอาการของการบรรลุธรรม  ดังนี้ก็มี ส่วนในอดีตกาล  มีพระกลุ่มหนึ่งปฏิบัติอยู่ในต่างถิ่น  ออกพรรษาแล้วเดินทางมาจะเฝ้าพระพุทธเจ้า  โดยที่พระกลุ่มนั้นมีความเชื่อว่ากลุ่มของพวกตนบรรลุเป็นพระอรหันต์ทุกรูป  เมื่อเดินทางมาจะเข้าประตูวัดเวฬุวัน  พระพุทธเจ้าทราบล่วงหน้าแล้วจึงทรงให้พระอานนท์ออกไปยืนต้อนรับพระกลุ่มนั้นอยู่ที่หน้าประตูวัด  และบอกว่าพระพุทธองค์ให้พวกท่านไปพักอยู่ที่ป่าช้านอกเมืองก่อน  พระเหล่านั้นในระยะแรกก็ทำทีไม่พอใจเพราะคิดว่าพวกตนบรรลุอรหันต์ทั้งหมดแล้วทำไม ?  พระพุทธองค์จึงทรงให้ไปอยู่ป่าช้าผีดิบด้วย (ป่าช้าผีดิบในสมัยนั้นเวลามีคนตายแล้ว  เขาจะไม่เผา  ไม่ฝัง  เพียงแต่เอาซากศพไปทิ้งไว้ให้เป็นอาหารของสุนัขป่าหรือฝูงแร้ง  ฝูงกา) เมื่อภิกษุเหล่านั้นไปอยู่ในป่าช้าไม่นาน  ก็ได้พบเห็นศพที่ตายใหม่ๆ และซากศพที่เน่าเฟะ  กระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทางเพราะพวกอีแร้งแย่งชิงกัน  เมื่อเป็นเช่นนั้น  พระเหล่านั้นก็เกิดอาการเอือมระอาบ้าง  ติดใจชอบใจในศพที่ตายใหม่ๆ บ้าง ในที่สุดพระรูปหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า  ถ้าเป็นเช่นนี้แสดงว่าพวกเรายังไม่มีใครบรรลุธรรมอย่างแท้จริงเลย  ทุกรูปก็เห็นด้วยหันมาสรรเสริญพระพุทธองค์ว่าเลิศจริงๆ ที่ทำให้พวกตนรู้ว่าตนเองยังไม่บรรลุ  ซึ่งแต่ก่อนหลงเข้าใจผิดมาช้านาน ความปักใจเชื่อ (อธิโมกข์) เช่นนี้ก็อาจเป็นสิ่งขัดขวางต่อการเห็นแจ้งได้เช่นกัน  ซึ่งอธิโมกข์นี้เป็นอาการอย่างหนึ่งที่จะเกิดขึ้นแน่นอนแก่ผู้ปฏิบัติในขณะที่มีจิตเป็นสมาธิอยู่ในที่อันสงบมากๆ แต่ถ้ารู้ทันเช่นนี้ก็พึงดูจิตไปเฉยๆ จนกว่าความพร้อมจะสมบูรณ์เต็มที่ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:16:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ๗. ความเพียรที่สม่ำเสมอ (ปัคคาหะ)  เมื่อจิตถูกฝึกมาได้ที่แล้ว  จิตจะมีลักษณะที่อ่อนบังคับง่ายอยู่ในอำนาจตลอดเวลา  ควรแก่การใช้งาน  ใช้ทำงานอะไรจิตจะนิ่งอยู่กับสิ่งนั้นไม่วอกแวก  ไม่ฟุ้งซ่าน  ไม่รำคาญ  นิ่งอยู่กับสิ่งที่ทำได้นานโดยไม่รู้สึกเบื่อหรือท้อแท้แต่อย่างใด ตามธรรมของคนที่ไม่เคยฝึกจิตมาเลย  จิตจะซัดส่ายฟุ้งซ่าน  ทำงานได้ไม่คงทน  เดี๋ยวทำ  เดี๋ยวเบื่อ  ทำสิ่งใดก็ไม่คงทน  ความเพียรอันสม่ำเสมอคงที่แน่นอนเช่นนี้จะปรากฏแก่ผู้ปฏิบัติกรรมฐานมาได้ในระยะหนึ่งเช่นเดียวกับอาการอื่นๆ  ที่กล่าวมาแล้ว  ดังนั้นผู้ปฏิบัติไม่พึงหลงกับอาการเช่นว่านี้ว่าตนเองได้บรรลุธรรมแล้ว  หรือติดใจอยู่แค่นั้นต้องปฏิบัติต่อไป จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ๘. การมีสติชัดเจนแก่กล้า (อุปัฏฐาน)  การมีสติรู้ตัวอยู่เสมอ  เช่น  กำหนดการภาวนาก็มีสติชัดเจนจนจับอยู่กับการภาวนานั้นนานๆ  และชัดเจนมาก  หรือทำอะไรไม่ขาดสติรู้ตัวทุกขณะที่กำลังทำอยู่  อาการเช่นนี้บ่งบอกว่าจิตได้ถูกฝึกมาเป็นอย่างดีเยี่ยมไม่มีเผลอเลอเลอะเลือน  สติจะคุมกายใจอยู่ตลอดเวลา  ไม่ขาดหายไป ผู้ที่ทำได้เช่นนี้พึงเข้าใจว่านี้คืออาการของผู้ที่ฝึกจิตมาได้ดีแล้ว  ซึ่งจะเกิดขึ้นกับคนทุกคนที่มีการฝึกจิตด้วยกรรมฐานหรือทำสมาธิแต่อาการเช่นนี้เป็นอาการที่เกิดขึ้นมาบ่งบอกว่าฝึกจิตมาได้ถูกทางแล้ว  แต่ว่าจะต้องฝึกต่อไป  ถ้ามัวพอใจอยู่กับอาการเพียงแค่นี้ก็จะมุ่งหน้าต่อไปสู่การบรรลุธรรมได้ยาก จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:16:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ๙. การวางใจเฉยต่ออารมณ์ (อุเบกขา)  ปกติธรรมดาทั่วไปของปุถุชนผู้ที่ไม่ได้ฝึกจิตให้สงบ  ให้นิ่ง  จิตจะฟุ้งกระจายไปตามอารมณ์ที่มีมาสัมผัสทางอายตนะ  (ทางเชื่อมต่อการรับรู้  หรือประตู(ทวาร)) เชื่อมต่ออารมณ์ ๖ ทาง (ทางตา  คือ เห็น, ทางหู  คือ  ได้ยิน,  ทางจมูก  คือ  ได้ดมกลิ่น,  ทางลิ้น  คือ  ชิมรส,  ทางผิวหนังร่างกาย  คือ  กระทบ  และทางใจ  คือ  การรับรู้และคิด)  จิตจะเปลี่ยนไปรับอารมณ์ทางประตูการรับรู้ทั้ง ๖ นั้น  สลับกันไปมาอยู่ตลอดเวลาและเร็วมากจนตัวเราเองก็กำหนดไม่ได้ว่ามันเร็วเพียงใด ในเรื่องของจิตที่มีการเปลี่ยนแปลงประตูการรับอารมณ์นี้ขอยกตัวอย่าง  ดังนี้   เวลาเราสนทนากับใครคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ต่อหน้าเราเวลาเขาพูดกับเรา  เราจะเห็นริมฝีปากของเขาขยับขึ้นลงและได้ยินเสียงเขาพูดออกมาพร้อมกันเป็นเวลาเดียวกันเลย  สิ่งที่ต้องการจะบอกในที่นี้ก็คือ  ตามปกติแล้วจิตของเราจะทำงานพร้อมกัน ๒ ทางในเวลาเดียวกันไม่ได้  คือ  เวลาได้ยินก็ขณะหนึ่ง  เวลาเห็นก็ขณะหนึ่ง  การที่เราเห็นคู่สนทนาของเราพูดและได้ยินเสียงพูดของเขาด้วยพร้อมกัน  ก็เพราะว่าจิตของเรามันทำงานเร็วมากจนเรากำหนดไม่ได้  ท่านกล่าวไว้ว่าการที่ตาของเรากระทบกับภาพครั้งหนึ่งก่อนที่จิตจะเปลี่ยนไปรับรู้ทางหูนั้น  จิตเกิดดับตัดสินอารมณ์ไปแล้ว  ๑๗ เท่า  หรือ  ๑๗  ขณะ ดังนั้น  เราจึงไม่สามารถกำหนดได้ว่ามันเร็วเท่าไร  พระพุทธองค์ตรัสเรื่องการเกิดดับของจิตนี้ว่าเร็วมากยากที่จะเปรียบเทียบไว้ว่า   “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  เราไม่เห็นสิ่งอื่นแม้สักอย่างเดียว  ที่มีการเปลี่ยนแปลงได้เร็วเหมือนจิต  จิตมีการเปลี่ยนแปลงได้เร็วเท่าใดนั้น  แม้จะอุปมาก็กระทำได้มิใช่ง่ายเลย” (พระไตรปิฎก  เล่ม  ๒๐  ข้อ ๔๘ หน้า ๑๑)   คราวนี้หันกลับมาพูดเรื่องที่ค้างไว้ว่า  การที่ผู้ปฏิบัติกรรมฐานมาจนสามารถทำจิตให้วางเฉยต่ออารมณ์ได้นี้  ก็เป็นเครื่องบ่งชี้ได้ว่า  จิตมีความนิ่งมากและอยู่ในอำนาจได้มากจนสามารถบังคับไม่ให้จิตรับอารมณ์ได้ เรื่องนี้ขอเล่าเรื่องตอนที่ภิกษุรูปหนึ่งพูดสรรเสริญนักบวชนอกศาสนาว่ามีจิตเป็นสมาธินิ่งมากจนสามารถบังคับจิตให้อยู่แต่เฉพาะในสมาธิจนไม่รู้ว่าสถานที่ตรงที่ท่านนั่งอยู่นั้นมีพวกพ่อค้าเกวียน ๕๐๐  เล่มขับเกวียนเดินผ่านหน้าไป  ส่วนพระพุทธองค์ได้ตรัสว่านั่นไม่น่าอัศจรรย์หรอก  เราเองขณะยังไม่บรรลุเป็นพระพุทธเจ้านั่งสมาธิอยู่มีฝนตกลงมาห่าใหญ่  ฟ้าคำรามร้องลั่น  และฟ้าผ่าลงมาถูกคนและควายล้มตายไปหลายตัว  มีผู้คนจำนวนมากมามุงดู  แม้เรานั่งสมาธิอยู่ที่ตรงนั้นยังไม่รู้เลย   เรื่องนี้พระพุทธองค์ทรงแสดงเพื่อให้รู้ว่าจิตของเราถ้าฝึกถูกวิธีแล้ว  สามารถทำให้อยู่ในอำนาจได้และมีพลังมาก  แม้บังคับให้รับรู้อารมณ์เพียงประตูการรับรู้เดียวก็ได้  ส่วนเหตุการณ์อื่นๆ ที่มาสัมผัสกับประตูการรับรู้ที่เหลือ  จิตจะไม่มีการรับรู้เลย  เรียกว่าไม่ตอบสนองอารมณ์ที่ไม่ต้องการรับรู้ การวางเฉยต่ออารมณ์ในข้อนี้เป็นทักษะความสามารถของผู้ที่ฝึกจิตมาได้นิ่งแล้ว  ดังเช่นพระพุทธองค์ขณะยังไม่บรรลุธรรมก็ทรงทำได้  ซึ่งเป็นความสามารถของผู้ฝึกจิตตามที่กล่าวแล้วยังไม่ใช่การบรรลุธรรม ดังนั้น  แม้ผู้ปฏิบัติกรรมฐานจะทำจิตให้วางอุเบกขาได้เช่นนี้แล้ว  ต้องฝึกปฏิบัติต่อไปไม่พึงหลงยินดีกับความสามารถหรืออาการเช่นนี้ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:17:14 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ๑๐. ความพอใจติดใจในธรรม (นิกันติ)  หรือความดื่มด่ำในธรรม  การที่ผู้ปฏิบัติธรรมฝึกจิตของตนมาได้อย่างดีที่สุดแล้วความนิ่งของจิตทำให้ลดความตึงเครียดกับอารมณ์ภายนอกออกไปได้มาก  จิตจะมุ่งดิ่งหรือดื่มด่ำอยู่ในความสงบเหมือนน้ำที่สงบปราศจากคลื่นรบกวน  เมื่อน้ำนิ่งมากๆ ตะกอนทั้งหลายจะจมลงสู่พื้นทำให้น้ำใสบริสุทธิ์อยู่ได้ตราบเท่าที่คนไม่กวนให้น้ำขุ่นมาอีก   สภาวะจิตของผู้ปฏิบัติธรรมก็เช่นเดียวกัน  จิตจะนิ่งพอใจอยู่ในความสงบ  สะอาด  สว่าง  เพราะปราศจากนิวรณ์รบกวน  เพราะอำนาจของสมาธิข่มไว้  การติดใจ  ความพอใจ  ในความสงบในธรรมเช่นนี้  บางครั้งอาจทำให้ผู้ปฏิบัติติดใจ  พึงพอใจจนอาจเข้าใจผิดคิดว่าอาการที่ตนเองพึงพอใจในความสงบปราศจากนิวรณ์เช่นนั้นเป็นการบรรลุธรรมก็ได้  ดังที่มีผู้หลงเข้าใจตัวเองผิดคิดว่าบรรลุธรรมเสียมากมายในอดีต  ก็เพราะหลงเข้าใจผิดต่ออาการทั้ง ๑๐  อย่าง  เหล่านี้เอง จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:17:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ดังนั้น  อาการทั้ง ๑๐  เหล่านี้  พระพุทธเจ้าจึงทรงเรียกว่าวิปัสสนูปกิเลส  แปลว่า  อาการที่จะทำให้การเข้าใจธรรมเศร้าหมองไป  หรือเป็นอุปสรรคต่อการบรรลุธรรมนั่นเอง   --->>>   อย่างไรก็ตาม  ถ้าการปฏบัติธรรมใดไม่เกิดอาการเหล่านี้  แสดงว่าการปฏิบัติธรรมนั้นอาจไร้ผลไม่ถูกต้องได้  เพราะอาการเหล่านี้เป็นเสมือนนิมิตหมายที่บ่งบอกว่าการปฏิบัติธรรมนั้นเดินมาถูกทางแล้ว  แต่ไม่ใช่จุดหมายปลายทางที่ผู้ปฏิบัติพึงต้องการ  เพราะมันเป็นเพียงนิมิตหมายเพื่อที่จะใช้เดินต่อไปเท่านั้นเหมือนแสงเงินแสงทองของพระอาทิตย์ในยามเช้า  เมื่อเห็นแสงเงินแสงทองสว่างขึ้นมาก็คาดได้ว่า  อีกไม่นานพระอาทิตย์จะขึ้นมา  ไม่ใช่แสงเงินแสงทองนั้น  คือ  พระอาทิตย์ อาการนิมิตของวิปัสสนูปกิเลสทั้ง ๑๐  นี้ก็เหมือนกัน  อาการทั้ง ๑๐  อย่างเป็นเสมือนแสงเงินแสงทองของดวงอาทิตย์  ดังนั้นผู้ปฏิบัติจะต้องไม่หลงยึดติดกับอาการทั้ง ๑๐  ประการ  ดังที่กล่าวมาทั้งหมดเพื่อให้ผู้ปฏิบัติเดินหน้าต่อไป  จนสามารถทำลายความต้องการ (ตัณหา) ของตนได้  ทำลายการยึดติด  ลุ่มหลง  ทั้งวัตถุและจิตใจทั้งหลาย  และเข้าใจชัดว่าสิ่งทั้งหลายที่เราสัมผัสอยู่ในปัจจุบัน  ในอดีตและในอนาคตล้วนเกิดมาตามหลักการอาศัยปัจจัยอื่นๆ เอื้อประโยชน์ให้ (ปฏิจจสมุปบาท)   ไม่มีสิ่งใดที่จะเกิดและดำรงอยู่ได้ด้วยตนเอง  ซึ่งเมื่อปัจจัยปรุงแต่งให้เกิดมาแล้วก็ตกอยู่ในสภาวะ  ๓  ประการ  คือ  อนิจจัง  ทุกขัง  อนัตตา สิ่งทั้งปวงจึงเกิดขึ้นเพราะปัจจัยปรุงแต่ง (ปฏิจจสมุปบาท)   ดำรงอยู่ได้ด้วยปัจจัย (อาหาร)  และดับไปในที่สุดเพราะไม่มีตัวตนที่แท้จริงเป็นตัวยืนโรงให้  เมื่อเข้าใจความจริงข้อนี้อย่างถ่องแท้โดยปราศจากความสงสัยพร้อมกับทำลายตัณหาและอุปาทานเสียได้แล้วจึงจะได้ชื่อว่าเข้าใจแจ้ง (มีวิชชา) ทำลายวงจรแห่งปฏิจจสมุปบาทลงได้  เป็นการดับสมุฏฐานแห่งการเกิดในวัฏฏสงสารเสียได้  ทำลายกิเลสที่ผูกมัดทั้งปวงลงได้  ก็มีแต่จะดับสนิท (นิพพาน)  อย่างเดียว  สิ้นการเกิดและตายเพราะปราศจากกิเลสเครื่องผูกมัดใดๆ เพราะเข้าใจแจ้งเสียได้โดยวิธีนี้แล... ************************************************************************** ข้อมูลในการเรียบเรียง  กสิณ  กรรมฐานที่ทรงพลัง  :  ดร.จรูญ   วรรณกสิณานนท์ จากคุณ : ปราชญ์ขยะ - [ 12 มิ.ย. 50 11:18:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณครับ จากคุณ : killing - [ 13 มิ.ย. 50 01:10:21 ]