เรื่องของแจ๋นแหลน
แจ๋นแหลนเป็นหมาพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ด หรือที่มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า อัลเซเชี่ยน นั่นแหล่ะค่ะ เพศเมีย หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ตอนสายๆ ถึงบ่ายแก่ ๆ (เนื่องจากแจ๋นแหลนมีสีดำเกือบทั้งตัว มีแต้มสีนวลตรงคิ้วกับใต้ท้องอีกนิดหน่อย ถ้าไปตอนไม่มีแดด อาจจะมองไม่เห็นได้) แจ๋นแหลนเป็นหมาแถม เพราะขี้เหร่ ตัวเล็ก สะโพกลีบ สรุปคือ ขายไม่ออกนั่นแหล่ะค่ะ ท้าวความนิดหน่อย วันนั้น (ประมาณปลายปี 2536 นานแล้วล่ะ แต่สมัยนั้นเพ็ทแก๊งค์ยังเป็นทีนเอจอยู่นะ) ขอตามเพื่อน ๆ ไปช่วยเลือกลูกหมาที่ฟาร์มแห่งหนึ่งที่โคราชเนื่องจากมีเพื่อนหลายคนต้องการหาอัลเซเชี่ยนมาเลี้ยง รวมเบ็ดเสร็จ 6 ตัว ก็ไปเจอที่หนึ่งซึ่งมีลูกหมาอายุ 40 กว่าวันอยู่ 1 ครอก มีทั้งหมด 7 ตัว หลังจากช่วยกันเลือกเรียบร้อยแล้ว ก็มีเจ้าแจ๋นแหลนเนี่ยแหล่ะเหลืออยู่อีก 1 ตัวเป็นตัวสุดท้ายที่ไม่มีใครเอา ทั้ง ๆ ที่พยายามเสนอหน้ามากที่สุด เจ้าของฟาร์มเค้าเลยยื่นข้อเสนอว่า ถ้าเหมาครอกเอาเจ้าตัวนี้ไปด้วยจะลดราคาของ 6 ตัวที่เลือกไปแล้วให้อีก เพื่อน ๆ เลยขอร้อง +ขู่เข็ญแกมบังคับให้เพ็ทแก๊งค์รับเจ้าตัวนี้กลับบ้าน สรุป ณ บรรทัดนี้ เพ็ทแก๊งค์เลยมีเจ้าลูกหมาหน้าดำ ๆ ตัวเล็ก ๆ ลีบ ๆ มาเป็นสมาชิกใหม่ที่บ้านอีก 1 ตัว
พอพามาถึงบ้าน ภาระกิจแรกคือหาชื่อให้เจ้าตัวแถมนี่ก่อน ที่ตั้งชื่อว่า แจ๋นแหลน เนื่องจากตอนนั้น หนังเรื่อง 2 หมา 1 แมว กำลังเข้าฉายและพึ่งจะไปดูมาหมาด ๆ ชอบใจชื่อเจ้าหมาตัวหนึ่งในเรื่องน่ะค่ะ กะว่า ถ้ามีหมาตัวต่อไปจะให้ชื่อว่า แจ๋นแหลน เลยได้แจ๋นแหลนมาเลี้ยงสมใจ แจ๋นแหลนมาอยู่เป็นเพื่อนเพ็ทแก๊งค์ที่มหาวิทยาลัย (แห่งหนึ่งที่อยู่ภาคอีสาน) โดยเพ็ทแก๊งค์เช่าบ้านอยู่ด้านหลังมหาวิทยาลัย
แจ๋นแหลน เป็นหมาที่ตลกมาก มีพฤติกรรมน่ารัก ๆ ปนน่าหมั่นไส้ ปนอุบาทว์เยอะจนอยากนำมาเล่าสู่กันฟัง ตอนพาเข้าบ้านแรก ๆ แจ๋นแหลนจะกลัวพัดลมที่เปิดให้ส่าย ถ้าปิดไว้หรือเปิดแต่ไม่ส่ายจะไม่กลัว ดังนั้น ถ้าไม่อยากให้แจ๋นแหลนไปยุ่งที่ห้องไหน ก็เอาพัดลมไปตั้งไว้ตรงประตูแล้วเปิดให้ส่าย แจ๋นแหลนจะไม่เข้าไปในห้องนั้นเลย ได้แต่มานั่งร้องงี้ดๆ ทำหน้าเศร้าตรงหลังพัดลม
มีอยู่ครั้งหนึ่ง เอาพัดลมตั้งไว้ที่ช่องประตูห้องแต่ยังไม่ได้เปิด แจ๋นแหลน เลยทำตัวลีบ ๆ เบียดพัดลมเข้าไปในห้องได้ เพ็ทแก๊งค์ก็ตามเข้าไปแล้วเปิดพัดลมนั่งเล่นอยู่ในห้องนั้น สักพักใหญ่ ๆ ก็ออกจากห้องนั้นจะไปเอาของ แจ๋นแหลน เดินตามมาแล้วเจอค่ายกลพัดลมออกจากห้องไม่ได้ก็ร้องโวยวายอยู่หน้าพัดลมดังบ้านแทบแตก เดือดร้อนคนต้องรีบวิ่งมาปิดค่ายกลให้คุณเธอออกมาสู่อิสรภาพภายนอกห้อง
ช่วงที่เลี้ยงแจ๋นแหลน ใช้มอเตอร์ไซด์ แล้วจะพาแจ๋นแหลนไปไหนต่อไหนโดยการให้นั่งด้านหน้า ไม่ใช่ตรงตระกร้านะคะ แต่เป็นตรงมุมเบาะเหมือนที่เค้าเอาเด็กนั่งน่ะค่ะ เค้าจะเอาขาหน้าพาดตรงหน้าปัทม์รถ แล้วก็นั่งอย่างสบายอารมณ์ แต่พอเค้าเริ่มโตขึ้น เริ่มบังทัศนวิสัย ก็ไม่ให้นั่งไปด้วย พอเดินไปที่รถ ขึ้นนั่งสตาร์ทเมื่อไหร่ แจ๋นแหลนจะประท้วงโดยรีบวิ่งมาเกาะที่เบาะด้านหลัง เอาตัวขึ้นพาดทั้งตัว ประมาณว่า ไม่ให้แจ๋นแหลนไปด้วย พี่เพ็ทแก๊งค์ก็ไม่ต้องไปเหมือนกัน เฮ้อ! เอากับเค้าสิ
แจ๋นแหลนเป็นหมาขี้อ้อน โดยไม่คำนึงถึงไซส์ตัวเอง เล็ก ๆ จะชอบให้อุ้ม แต่พอโตขึ้น แจ๋นแหลนก็ยังชอบให้อุ้มเหมือนเดิม เวลาเพ็ทแก๊งค์กลับบ้านตอนเย็น เค้าจะวิ่งมารับ แล้วจะกระโดดเอาขาหน้าเค้ามาเกาะบ่า แต่
.อย่าเชียวนะคะ อย่าหลงกลเค้าเอามือรับขาหน้าที่ยื่นมากอด เพราะถ้าเอามือจับขาหน้าเค้าเมื่อไหร่ แจ๋นแหลนจะเกาะบ่าเราอย่างแน่นหนา และเอาขาหลังปีนขึ้นมาบนตัวเราทันที แล้วลองนึกสภาพผู้หญิงตัวเล็กหนักแค่ 35 กิโลกรัม (น้ำหนักขณะนั้น) ต้องมาอุ้มอัลเซเชี่ยนตัวโตเบ้อเริ่มที่ไม่ยอมลงจากตัวง่าย ๆ ว่ามันจะทุลักทุเลขนาดไหน
ลองอ่านดูนะคะ กำลังหัดเล่าค่ะ
โปรดติดตามตอน 2 ต่อได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J2628878/J2628878.html
แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 47 23:26:24
จากคุณ :
เพ็ทแก๊งค์
- [
17 ม.ค. 47 10:58:21
]