เรื่องของแจ๋นแหลน
แจ๋นแหลนเป็นหมาพันธุ์เยอรมันเชพเพิร์ด  หรือที่มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า อัลเซเชี่ยน นั่นแหล่ะค่ะ เพศเมีย  หน้าตาพอไปวัดไปวาได้ตอนสายๆ ถึงบ่ายแก่ ๆ (เนื่องจากแจ๋นแหลนมีสีดำเกือบทั้งตัว  มีแต้มสีนวลตรงคิ้วกับใต้ท้องอีกนิดหน่อย  ถ้าไปตอนไม่มีแดด  อาจจะมองไม่เห็นได้)  แจ๋นแหลนเป็นหมาแถม  เพราะขี้เหร่  ตัวเล็ก  สะโพกลีบ  สรุปคือ  ขายไม่ออกนั่นแหล่ะค่ะ  ท้าวความนิดหน่อย  วันนั้น (ประมาณปลายปี 2536  นานแล้วล่ะ  แต่สมัยนั้นเพ็ทแก๊งค์ยังเป็นทีนเอจอยู่นะ) ขอตามเพื่อน ๆ ไปช่วยเลือกลูกหมาที่ฟาร์มแห่งหนึ่งที่โคราชเนื่องจากมีเพื่อนหลายคนต้องการหาอัลเซเชี่ยนมาเลี้ยง  รวมเบ็ดเสร็จ 6 ตัว  ก็ไปเจอที่หนึ่งซึ่งมีลูกหมาอายุ 40 กว่าวันอยู่ 1 ครอก  มีทั้งหมด 7 ตัว  หลังจากช่วยกันเลือกเรียบร้อยแล้ว  ก็มีเจ้าแจ๋นแหลนเนี่ยแหล่ะเหลืออยู่อีก 1 ตัวเป็นตัวสุดท้ายที่ไม่มีใครเอา  ทั้ง ๆ ที่พยายามเสนอหน้ามากที่สุด  เจ้าของฟาร์มเค้าเลยยื่นข้อเสนอว่า  ถ้าเหมาครอกเอาเจ้าตัวนี้ไปด้วยจะลดราคาของ 6 ตัวที่เลือกไปแล้วให้อีก  เพื่อน ๆ เลยขอร้อง +ขู่เข็ญแกมบังคับให้เพ็ทแก๊งค์รับเจ้าตัวนี้กลับบ้าน  สรุป ณ บรรทัดนี้  เพ็ทแก๊งค์เลยมีเจ้าลูกหมาหน้าดำ ๆ ตัวเล็ก ๆ ลีบ ๆ มาเป็นสมาชิกใหม่ที่บ้านอีก 1 ตัว

พอพามาถึงบ้าน  ภาระกิจแรกคือหาชื่อให้เจ้าตัวแถมนี่ก่อน  ที่ตั้งชื่อว่า “แจ๋นแหลน”  เนื่องจากตอนนั้น หนังเรื่อง 2 หมา 1 แมว กำลังเข้าฉายและพึ่งจะไปดูมาหมาด ๆ ชอบใจชื่อเจ้าหมาตัวหนึ่งในเรื่องน่ะค่ะ  กะว่า ถ้ามีหมาตัวต่อไปจะให้ชื่อว่า แจ๋นแหลน  เลยได้แจ๋นแหลนมาเลี้ยงสมใจ  แจ๋นแหลนมาอยู่เป็นเพื่อนเพ็ทแก๊งค์ที่มหาวิทยาลัย (แห่งหนึ่งที่อยู่ภาคอีสาน)  โดยเพ็ทแก๊งค์เช่าบ้านอยู่ด้านหลังมหาวิทยาลัย

แจ๋นแหลน  เป็นหมาที่ตลกมาก  มีพฤติกรรมน่ารัก ๆ ปนน่าหมั่นไส้ ปนอุบาทว์เยอะจนอยากนำมาเล่าสู่กันฟัง  ตอนพาเข้าบ้านแรก ๆ แจ๋นแหลนจะกลัวพัดลมที่เปิดให้ส่าย  ถ้าปิดไว้หรือเปิดแต่ไม่ส่ายจะไม่กลัว  ดังนั้น  ถ้าไม่อยากให้แจ๋นแหลนไปยุ่งที่ห้องไหน  ก็เอาพัดลมไปตั้งไว้ตรงประตูแล้วเปิดให้ส่าย  แจ๋นแหลนจะไม่เข้าไปในห้องนั้นเลย  ได้แต่มานั่งร้องงี้ดๆ ทำหน้าเศร้าตรงหลังพัดลม
มีอยู่ครั้งหนึ่ง  เอาพัดลมตั้งไว้ที่ช่องประตูห้องแต่ยังไม่ได้เปิด  แจ๋นแหลน  เลยทำตัวลีบ ๆ เบียดพัดลมเข้าไปในห้องได้  เพ็ทแก๊งค์ก็ตามเข้าไปแล้วเปิดพัดลมนั่งเล่นอยู่ในห้องนั้น  สักพักใหญ่ ๆ ก็ออกจากห้องนั้นจะไปเอาของ  แจ๋นแหลน  เดินตามมาแล้วเจอค่ายกลพัดลมออกจากห้องไม่ได้ก็ร้องโวยวายอยู่หน้าพัดลมดังบ้านแทบแตก  เดือดร้อนคนต้องรีบวิ่งมาปิดค่ายกลให้คุณเธอออกมาสู่อิสรภาพภายนอกห้อง

ช่วงที่เลี้ยงแจ๋นแหลน  ใช้มอเตอร์ไซด์  แล้วจะพาแจ๋นแหลนไปไหนต่อไหนโดยการให้นั่งด้านหน้า  ไม่ใช่ตรงตระกร้านะคะ  แต่เป็นตรงมุมเบาะเหมือนที่เค้าเอาเด็กนั่งน่ะค่ะ  เค้าจะเอาขาหน้าพาดตรงหน้าปัทม์รถ  แล้วก็นั่งอย่างสบายอารมณ์  แต่พอเค้าเริ่มโตขึ้น  เริ่มบังทัศนวิสัย  ก็ไม่ให้นั่งไปด้วย  พอเดินไปที่รถ  ขึ้นนั่งสตาร์ทเมื่อไหร่  แจ๋นแหลนจะประท้วงโดยรีบวิ่งมาเกาะที่เบาะด้านหลัง  เอาตัวขึ้นพาดทั้งตัว  ประมาณว่า  ไม่ให้แจ๋นแหลนไปด้วย  พี่เพ็ทแก๊งค์ก็ไม่ต้องไปเหมือนกัน  เฮ้อ! เอากับเค้าสิ

แจ๋นแหลนเป็นหมาขี้อ้อน  โดยไม่คำนึงถึงไซส์ตัวเอง  เล็ก ๆ จะชอบให้อุ้ม  แต่พอโตขึ้น  แจ๋นแหลนก็ยังชอบให้อุ้มเหมือนเดิม  เวลาเพ็ทแก๊งค์กลับบ้านตอนเย็น  เค้าจะวิ่งมารับ  แล้วจะกระโดดเอาขาหน้าเค้ามาเกาะบ่า  แต่…….อย่าเชียวนะคะ  อย่าหลงกลเค้าเอามือรับขาหน้าที่ยื่นมากอด  เพราะถ้าเอามือจับขาหน้าเค้าเมื่อไหร่  แจ๋นแหลนจะเกาะบ่าเราอย่างแน่นหนา  และเอาขาหลังปีนขึ้นมาบนตัวเราทันที  แล้วลองนึกสภาพผู้หญิงตัวเล็กหนักแค่ 35 กิโลกรัม (น้ำหนักขณะนั้น)  ต้องมาอุ้มอัลเซเชี่ยนตัวโตเบ้อเริ่มที่ไม่ยอมลงจากตัวง่าย ๆ ว่ามันจะทุลักทุเลขนาดไหน  


ลองอ่านดูนะคะ  กำลังหัดเล่าค่ะ
โปรดติดตามตอน 2 ต่อได้ที่ http://www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J2628878/J2628878.html

แก้ไขเมื่อ 17 ม.ค. 47 23:26:24